"Ben kim oluyorum ki..."

Ah­med Nâ­mı­kî Câ­mî kud­di­se sir­ruh, bir gün ev­den çı­kı­yor­du ki, kal­bi­ne; "Git­me, dert­li bir Müs­lü­man sa­na ge­li­yor. Ge­lip se­ni bu­la­maz­sa, üzü­lür" di­ye il­ham olun­du. Ve bir müd­det son­ra gel­di mi­sa­fir­le­ri. An­ne, ba­ba ve bir ço­cuk­la­rı. Adam­ca­ğız; - Efen­dim, biz fi­lân yer­den ge­li­yo­ruz, de­di. Bir der­di­mi­zi arz ede­cek­tik. - Ha­yır­dır, ne­dir der­di­niz? - Efen­dim, Al­lah bi­ze çok mal mülk ver­di. Çok şü­kür bir de er­kek ev­lât ver­di ama do­ğuş­tan âmâ­dır ço­cu­ğu­muz. - Dok­to­ra gös­ter­di­niz mi? - Gös­ter­dik, ama çâ­re bu­la­ma­dı­lar. Mec­bu­ren si­ze gel­dik. Bir du­â et­se­niz de açıl­sa göz­le­ri ev­lâ­dı­mı­zın. Ah­med Nâ­mı­kî haz­ret­le­ri; - Çok is­ter­dim, ama bu­na gü­cüm yet­mez, bu­yur­du. Zî­ra ölü­le­ri di­rilt­mek ve âmâ göz­le­ri aç­mak, Îsâ Ne­bî'ye âit bir mû­ci­ze­dir. Ah­med kim olu­yor ki, böy­le bir işe kalk­sın. Ama he­men pe­şin­den; - Yak­laş­tı­rın bir ba­ka­yım, bu­yur­du. Ve iki baş­par­ma­ğı­nı ço­cu­ğun göz­le­ri­ne sü­rüp; - Al­la­hın iz­ni ile açı­lın! bu­yur­du. O an­da açıl­dı göz­le­ri ço­cu­ğun. Ba­ba­sı çok se­vi­nip; - Efen­dim! Şu an­da dün­ya­lar be­nim ol­du san­ki. Fa­kat me­rak et­tim. Ön­ce "Bu işe gü­cüm yet­mez" de­di­niz. Son­ra du­â et­ti­niz. Hik­me­ti ney­di aca­bâ? Bu­yur­du ki: - Evet, ön­ce öy­le de­dim. An­cak ben öy­le de­yin­ce Hak teâ­lâ kal­bi­me; "Ey Ah­med! Ölü­le­ri Îsâ mı di­rilt­miş­ti? Kör­le­ri, dil­siz­le­ri, o mu iyi et­miş­ti? Bü­tün bun­la­rı el­bet­te biz yap­mış, Onu da se­bep kıl­mış­tık. Bu ço­cu­ğun şi­fâ­sı için de se­ni se­bep kıl­dık. Sen du­â et, şi­fâ­sı­nı biz ve­ri­riz" di­ye il­ham ey­le­di. Onun için du­â et­tim. An­ne ba­ba, ço­cuk­la­rı­nı alıp se­vinç­le ay­rıl­dı­lar. >> E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com