"Ey Resulullahın halifesi!"

Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık (radıyallahü anh), yolda yürürken bir canlıyı ezmemek için, ayağının önüne bakardı. Bir gün yolda yürüyordu.

Yerde karınca gördü.

Ezmekten korktu.

O ara birisi geldi.

Hazret-i Sıddık'a bir şeyler sorarak meşgul etti. Bu sebeple dalgınlığa gelip bilmeden karıncanın üzerine bastı.

Ve karınca öldü.

Buna çok üzüldü.

O kadar üzüldü ki, Allahü teâlâ o karıncaya hayat verdi.

Karınca dirildi.

Hatta dile gelip:

"Esselamü aleyke ey Resul'ün halifesi! Beni ezip üzüldünüz. Sizin üzülmenizden, Allahü teâlâ beni diriltti ve sizinle konuşturdu" dedi.

Efendimiz oradaydı.

Bu hadiseyi gördü.

Ve "Yâ Eba Bekir! Sana halife diyen, karıncadır. Sana düşman olan kimseler, karıncadan âdi olurlar" buyurdu.

? ? ?

Resulullah buyurdu ki: "Allahü teâlâ hazretleri beni kendi nurundan yarattı. Ebu Bekir'i benim nurumdan, Âişe'yi Ebu Bekir'in nurundan, mümine hatunları da Âişe'nin nurundan halk etti.

Kim ki bunları sever.

Allah da onları sever.

Allahü teâlâ, sevdiği kimsede bir nur halk eder.

O nurun ışığında kabir ve kıyamette karanlıkta kalmaz ve o ışığın nurunda cennete gider." ("Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.)