Hazreti Meryem

"Cebrâil" bu müjdeyi ona verdi ve hemen, Yakasına üfürüp, çıkıp gitti o yerden. "Meryem", Hak teâlânın emri ve kudretiyle, Hâmile oldu "hazreti İsa"ya böylelikle. Bir anne namzedinde görülen hâller, aynen, Görüldü onda dahî o andan îtibâren. Onbeş yaşında idi, bu vâki olduğunda, "Yusuf-i Neccâr" ile nişânlıydı o anda. "Meryem"in bu hâlini, daha önce herkesten, Nişânlısı farkedip, çok şaşırdı hayretten. Günâh işlemesine ihtimâl vermiyordu, Lâkin bu hâlini de îzâh edemiyordu. En son dayanamayıp, bularak bir yolunu, Ve hazreti Meryem'e suâl etti o bunu. Dedi: (Sende, annelik hâlleri görüyorum, Lâkin bu nasıl oldu, aslâ çözemiyorum. Ey Meryem, söyler misin bana sen şunu yalnız, Çocuk gelebilir mi dünyâya hiç babasız?) Cevâbında dedi ki: (Elbette gelebilir, Zîrâ cenâb-ı Allah külli şeye kâdirdir. Bilmez misin hazreti Adem'le Havvâ'yı da, Anasız ve babasız yarattı Hak teâlâ.) O bunu işitince, oldu teskîn ve râhat, Onun temizliğine getirdi tam kanâat. Ve lâkin Yahudîler başladı bu sefer de, Bunun dedikodusu yapılırdı her yerde. O "hazreti Meryem" ki, iffet ile hayânın, Zirvesinde bulunan çok şerefli bir hanım. Hakkında söylenenler, üzdü onu be gâyet, Başka yere hicreti düşündü en nihâyet. Kudüs'ün güneyinde ve bir dağın ardında Bir kasaba vardı ki, hem "Beyt-i Lahm" adında, Tenhâ ve sâkin olup, tam aradığı yerdi, Kudüs'ten ayrılarak, buraya hicret etti. Gözden uzak bu yere geldiyse de o fakat, Maalesef olmadı yine teskîn ve râhat. Hakkında söylenilen o dedikoduları, Düşündükçe, artardı dert ve sıkıntıarı. Bir gün geziniyorken o yerin bahçesinde, "Doğum" alâmetleri belirdi kendisinde. Yakınında vardı bir kuru "Hurma ağacı", Oraya vardığında, arttı ağrı ve acı. Dedi ki: (Ne olaydı, dünyâya gelmiyeydim, Ve keşke öleydim de, bunları görmiyeydim.) O, ağaca yaslanmış, söylenirken böyle tam, Teşrîf etti dünyâya "İsa aleyhisselâm".