Her zaman abdestliydi...

Bağdat evliyasının büyüklerinden Maruf-i Kerhi hazretleri; abdesti bozulunca hemen tazeler, bir an bile abdestsiz durmak istemezdi.
Dicle kenarında uyudu bir gün.
Uyanınca teyemmüm etti.
Yanındakiler gördü.
Ve ona sordular ki:
“İşte Dicle efendim, su varken niçin teyemmüm ettiniz?”
Merak etmişlerdi...
Mübarek zat onlara;
“Dicle’ye kadar ömrüm var mı bakalım? Zira ecel âni gelir” buyurdu.
Ve ekledi:
“Dicle’ye, teyemmüm alıp da gideyim” diye düşündüm... “Bu arada ölürsem abdestsiz ölmeyeyim” dedim.
● ● ●
Bir gün de Ramazan-ı şerif haricinde “nafile oruca” niyetlenmiş olarak çarşıya gidiyordu.
Bir ara sebil su, yani “Allah için” parasız su dağıtan bir kimseyi gördü yolun kenarında.
Onu görünce durdu.
Adam dua ediyor ve;
“Bu sudan içenlerden Hakk teâlâ razı olsun” diye bağırıyordu.
Bu güzel duayı işitti.
Ve gidip o sudan içti.
Bir yakını görünce;
“Siz oruçlu değil miydiniz efendim?” diye sordu.
Cevabında;
“Evet oruçluydum, ama nafile oruca niyet etmiştim. Şimdi sebilcinin duasını işitince orucu bozdum. Belki o duası kabul olur da Hakk teâlânın rızasına kavuşurum’ diye ümitlendim” buyurdu.