"Senin yerin bizim kalbimizdir..."

(Dünden devam)

 

Onlar, Yûnus Emre’ye; “Arkadaş, hani senin duân kabul olmazdı. Sen kimin hürmetine duâ ettin?” dediler.

 

“Önce siz söyleyin” dedi.

 

O kimseler;

 

“Biz, Taptuk dergâhına hizmet eden Yûnus Emre hürmetine diye duâ etmiştik” dediler.

 

Yûnus Emre;

 

“Ben de, (Yâ Rabbî! Arkadaşlarım kimin hürmetine duâ ettilerse o makbul zâtın hürmetine) diye duâ ettim” dedi.

 

Onlar da şaşırmıştı.

 

Biri, Yûnus’a dönüp;

 

“Bir garip insansın. İsmin ne senin arkadaş?” dedi

 

Cevâben:

 

“Şaşkın Yûnus!” dedi.

 

Ve ayrıldı onlardan.

 

Geri dönüyordu.

 

Hücrelerine kadar pişmandı dergâhı terk ettiğine.

 

Gelip boylu boyunca uzandı dergâhın eşiğine.

 

Hocasının gözleri görmüyor, el yordamıyla zorlukla yürüyordu.

 

O ara dışarı çıkacaktı.

 

Kalktı ve eşiğe kadar geldi.

 

Ayağı bir şeye takıldı.

 

O vakit anladı meseleyi.

 

“Bu, bizim Yûnus mu? Senin yerin bizim kalbimizdir, burada ne ararsın?” buyurdu.

 

Ve elinden tutup kaldırdı.

 

Yûnus, Yûnusluğunu o gün aldı.

 

Yüzyıllar geçtiyse de unutulmadı...