Hazret-i Ali Efendimizin şehâdeti -1-
Târihte, ocak ayında çok önemli hâdiseler olmuştur. Bunlardan biri de, ilk Müslümânlardan, Sevgili Peygamberimizin amcazâdesi, dâmâdı, halîfelerinden Hazret-i Ali Efendimizin, 24 Ocak 661 (17 Ramazân 40) târihinde, mübârek cuma günü sabâh namazı vaktinde, Kûfe Câmii'nde, bir hâricî tarafından kılıçla alnına vurularak şehîd edilmesi hâdisesidir. Yeryüzünün, Peygamberlerden sonra, bir benzerini görmediği ve kıyâmete kadar da göremeyeceği yüksek insanların en önde gelenlerinden olan Eshâb-ı kirâmın en büyükleri maalesef şehîd edilmişlerdir. Gerçi bu, onlar için çok büyük bir saâdettir, şehîdlik mertebesine de kavuşmuşlardır; ama onları şehîd edenler için de çok büyük bir felâkettir, bedbahtlıktır. Bilindiği gibi, başta Peygamber Efendimizin amcası Hazret-i Hamza, halîfeleri Hazret-i Ömer, Hazret-i Osmân, Hazret-i Ali, torunları Hazret-i Hasan ve Hazret-i Hüseyin olmak üzere, birçok İslâm büyüğü şehîd edilmişlerdir. [Bilindiği üzere Hz. Ömer, Hz. Ebubekir gibi Peygamberimizin kayınpederi; Hz. Osmân ve Hz. Ali de dâmâdı olmakla da şereflenmişlerdir (radıyallahü anhüm).] Bu ümmetin en büyük âlimlerinden ve Ehl-i Sünnetin reîsi olan İmâm-ı A'zam Ebû Hanîfe hazretleri, "el-Fıkhu'l-Ekber" isimli kitâbında buyuruyor ki: "Peygamberlerden sonra insanların en fazîletlisi, Hazret-i Ebû Bekr es-Sıddîk, sonra Hazret-i Ömer el-Fârûk, sonra Hazret-i Osmân Zü'n-Nûreyn, daha sonra Hazret-i Alî el-Murtazâ'dır (Allahü teâlâ hepsinden razı olsun.) Onlar hak, doğruluk üzere ibâdet eden, doğruluktan ayrılmayan kimselerdir. Bir Müslümanın, onların hepsine sevgi ve saygı duyması gerekir. [Her Müslüman,] Hazret-i Peygamber'in eshâbının hepsini, sadece hayırla anar." [Hiçbir Müslümân, onların hiçbirine aslâ küfür ve lânet etmediği gibi, hakâret edici ve kötüleyici söz de söylemez.] Sahâbe-i kirâmın en büyükleri olan "Hulefâ-i Râşidîn (Râşid Halîfeler)=Dört Büyük Halîfe"nin üstünlük sırası, hilâfet [halîfelik] sırasına göredir. Hazret-i Ali halîfe iken, bir defasında, büyük bir kalabalık karşısında buyurdu ki: "Ebû Bekir ve Ömer (radıyallahü anhümâ) bu ümmetin en yüksekleridir." Peygamber Efendimizin torunlarından, "Sultân-ı Evliyâ", "Gavs-i a'zam", "gavsü's-sekaleyn" lakablarıyla anılan ve "Sofiyye-i aliyye" denilen evliyânın en büyüklerinden olan Seyyid Abdülkadir-i Geylânî hazretleri ["Gunyetü't-tâlibîn" isimli kitâbında] buyuruyor ki: "Muhammed aleyhisselâmın ümmeti, başka Peygamberlerin ümmetlerinden daha üstündürler. [Cenâb-ı Hakk'a çok şükürler olsun ki, bizlere bu şerefi lutfetmiştir.] Bu ümmetin de en üstünleri, O'na îmân ederek mübârek yüzünü görmekle şereflenen Eshâb-ı kirâmdır ki, hepsi O'na tâbi olmuş, O'nun için harp etmiş, uğruna canlarını, mallarını fedâ etmişlerdir. O'nun emrini yapmak, birinci vazifeleri olmuş, her husûsta yardımcısı olmuşlardır. Bu Eshâbın da en üstünleri Hudeybiye'de, Resûlullah'a bîat edip, O'nun için ölmeye hâzır olduklarına söz veren kahramânlardır ki bunlar, 1.400 kişi idi. Bunların da en üstünleri, Bedir muhârebesinde bulunan kahramânlardır ki, bunlar 313 kişi idi. Bunların da en üstünleri, ilk Müslümân olan kırk kişidir ki, kırkıncısı Hz. Ömer'dir; bunların 34'ü erkek, 6'sı kadındır. Bunların da en üstünleri "Aşere-i mübeşşere", yani Cennete girecekleri ismen müjdelenen on kişidir. Bunlar, Ebû Bekir, Ömer, Osmân, Alî, Talha bin Ubeydillah, Zübeyr bin Avvâm, Abdurrahmân bin Avf, Sa'd ibn-i Ebî Vakkâs, Saîd bin Zeyd, Ebû Ubeyde bin Cerrâh (radıyallahü anhüm) hazretleridir. Bunların da en üstünleri "Hulefâ-i Râşidîn" yani dört halife olup, bunların da en üstünü Hz. Ebû Bekir, sonra Hz. Ömer, ondan sonra Hz. Osmân, ondan sonra da Hz. Alî'dir." [Allahü teâlâ, Sahâbe-i kirâm hakkında buyuruyor ki: "Siz, insanlar[ın iyiliği] için, ortaya çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz [ümmetlerin en hayırlısı olmak üzere yaratıldınız.] Ma'rûfu [iyiliği, doğruluğu] emreder; münkerden [kötülükten, fenalıktan] meneder ve Allah'a inanırsınız....." (Âl-i İmrân sûresi, 110)] [Seyyid Abdülhakîm Efendi hazretlerinin buyurdukları gibi, Allahü teâlâ, bir kuluna îmân vermişse, daha ne vermemiştir ki; maâzallah îmân vermemişse ne vermiştir ki?]