Çocuklar ağlamasın!..

Hazret-i Ömer'in halifeliği zamanıydı. Medine'ye yabancı bir kervan geldi. Develerini yıkıp konakladılar. Halife, her zaman olduğu gibi gece şehri dolaşmaya çıktı. Yolda Eshab-ı kiramın büyüklerinden Abdurrahman ibni Avf'a rastladı. Ona dedi ki:

Hazret-i Ömer bu teklifte bulununca, Hazret-i Abdurrahman da seve seve kabul etti. Birlikte kervanın etrafında dolaşmaya başladılar...

O sırada bir evden çocuk ağlaması işitildi. Halife evin kapısına gitti. İçeride bulunanlara; küçüğü susturmalarını rica etti. Sonra dönüp geldi. Gece boyunca çocuğun sesi işitildikçe, birkaç kere daha evin kapısına gitti. Çocuğun ağlaması bir türlü dinmiyordu. Seher vakti olunca, Hazret-i Ömer son defa oraya gitti. Çocuğun annesine;

-Sen nasıl anasın? Bütün gece evladını ağlattın. Çocuk belki açtı, diye çıkıştı. Kadıncağız cevap verdi:

-Halimi anlamadan niçin beni azarlıyorsun?

Hazret-i Ömer kendini tanıtmadan sordu:

-Çocuğu sütten kesmiştim.

-Evde onun yiyeceği bir şey yok ki! Biz çok fakiriz.

-Daha yaşını doldurmadı.

Kadıncağız içini çekti ve;

-Halifemiz Hazret-i Ömer'in emri, çocuklar sütten kesilmeyince bizim gibi bir fakire nafaka vermez! Fakirlik maaşı bağlamaz. Onun için yavrumu erkenden sütten kestim!

Bunun üzerine Halife ağlayarak mecside girdi. Gözyaşları yüzünden namazı zorla kıldırdı. Selam verdikten sonra cemaate döndü. Yine ağlayarak,

-Sizin Ömerinize yazıklar olsun! Sizin Ömerinize yazıklar olsun! diyerek kendini suçladı. Sonra bütün Medine halkına, tellallar (haberciler) çıkarttı. Onlar da bildirdiler ki:

-Hangi Müslümanın oğlu veya kızı dünyaya gelirse hemen Halife'ye bildirsin! Hazine'den nafaka verilecektir. Hiç kimse nafaka yüzünden evladını vaktinden önce sütten kesmesin!

O günden sonra artık Medine'de açlık sebebiyle ağlayan çocuk sesi işitilmedi...