Sadrazama damat olan genç!..

Din büyükleri buyuruyor ki: "Günâh, Allahü teâlânın emrini yapmamak, yasaklarından kaçmamak, O'na isyân etmek demektir. Günâhlar, büyük ve küçük diye ikiye ayrılırsa da, küçük günâhlardan da büyük günâh gibi kaçınmak hiçbir günâhı küçümsememek lâzımdır. Allahü teâlâ gazabını günâhlar içinde gizlemiştir. Küçük sanılan bir günâh, gazâbına sebep olabilir... Bir küçük günâhı yapmamak, bütün cihanın nâfile ibâdetlerinden daha sevâbdır. Çünkü, nâfile ibâdet farz değildir. Günâhlardan kaçınmak ise herkese farzdır... Nefse, günahlardan kaçmak, ibadet yapmaktan daha güç gelir. Onun için günahtan kaçmak daha sevaptır..."

***

Abdurrahman bin Muhammed Süleyman isminde bir genç vardı. Bu delikanlı, bir medrese talebesiyken fırtınalı bir kış gününde, evinde mum ışığında ders çalışıyordu. Gece yarısı kapı vuruldu. Açıp baktı ki karşısında dünyalar güzeli bir kız! Yalvaran gözlerle şöyle dedi:

Delikanlı;

-Peki, şuraya geçiniz, dedi ve sabaha kadar rahlenin başında ders çalıştı...

Kızcağız, arada bir baktı, delikanlı on, on beş dakikada bir elini mumun alevine tutuyordu. Bir müddet sonra yine aynı hareketleri yaparken gördü... Sabaha kadar bu hal böyle devam etti. Sabah olunca da kız oradan çıkıp gitti...

O, sadrazamın kızıydı. Yaşananları babasına bir bir anlattı... Sadrazam; 

-Bu genci bana getirin, dedi. Talebeyi huzura getirdiler. Sadrazam talebeye baktı ki parmakları yanıklar içerisinde. Şöyle sordu:

-Efendim, şeytan ve nefsim, ikisi birden bana saldırıya geçmişlerdi. Ben de cehennem ateşine yakîn hâsıl olması için elimi mum alevine uzatıyordum. "Sen daha mum alevine dayanamıyorsun, Cehennem ateşine nasıl dayanacaksın" diyordum...

Bu durum Sadrazamın çok hoşuna gitti ve kızının da fikrini alarak onu kendisine damat eyledi. O  genç, büyük bir âlim oldu, kıymetli eserler yazdı ancak; kitaplarıyla değil "Damat" ismiyle meşhur oldu...