Hastayım ama şanslıyım...

Hayatta en önemli şey sağlıktır derim hep... Bugün önemini bir kez daha anladım ve derinden hissettim... Yine her zaman olduğu gibi Rabbime şükrettim... Aslında benim hastalığım sıradan bir soğuk algınlığı ama, nedense çok zor geldi... Boğazımda sanki bir grup mikrop ısrarla canımı acıtmak istiyor, hangi ilacı alsam, hangi rahatlatıcı sıcak bitkisel çayları içsem, bana mısın demiyor... Nafile savaş vermeye devam ediyor... İnsan böyle durumlarda en çok kimi istiyor yanında biliyor musunuz, annesini... Gerçekten de annenin yerini hiçbir şey doldurmuyor... Allah kimseyi anasız bırakmasın... Yaşınız kaç olursa olsun, ne kadar insanlara karşı güçlü durmaya çalışırsanız çalışın, bir yerde sizin de şefkate ihtiyacınız oluyor... Naz yapmak istiyorsunuz, hele de hasta olunca... Sürekli başınızda ayrılmayan, alnınızdan elini hiç çekmeyen, her mimiklerinizi kontrol eden, istemeseniz de size zorla çorba içiren, ilaçlarınızı düzenli olarak size veren annenizi arıyorsunuz... Evlilikte en çok dikkat edilmesi gereken şey bence, zor durumlarınızda, hastalığınızda, hamileliğinizde, eşinizin size karşı tutumu... O zaman aslında kiminle evli olduğunuzu anlıyorsunuz... Sizin yanınızda mı, yoksa hayatına hiçbir şey olmamış gibi devam edip, sadece "Nasıl oldun, biraz daha iyi misin" diyen bencil bir koca mı?... Ben bu konuda şanslı olanlardanım... Böyle durumlarda eşim sağolsun, ilacımı, doktorumu, kahvaltımı hep düşünür... Ve duygusal anlamda en zayıf olduğum zamanlarda, benim yine yanımda olduğu için, bir kez daha âşık olurum kocama... Ama her şeye rağmen yine de anne gibi olmuyor... Annelik gerçekten de Allah'ın kullarına verdiği çok özel bir duygu ve bir bağ... Nasıl bir duygudur ki bu, kendinden çok evladını düşünmek, gözlerinin içindeki göz bebeklerinin bile nasıl bir ifadeyle baktığını anlamak, mutlu mu, mutsuz mu olduğunu çözmek... Buna akıl erdirmek mümkün değil... Şimdi bugün biraz daha iyiyim, sanırım ilaçlar yavaş yavaş etkisini göstermeye başladı... En azından boğazım biraz daha az yanıyor ve canımı daha az acıtıyor... Olsun buna da çok şükür... Nasılsa geçecek... Ya hiç geçmeyen, ömrümün sonuna kadar var olacak bir hastalığım olsaydı?... Düşünmesi bile insanı kötü ediyor... Önemli olan zaten her anda şükretmesini bilmek... Ve ne kadar da şanslı olduğumuzu görmek... Havalar tam soğumadı ama, bu hasta olmayacağımız anlamına gelmiyor.. En kritik dönemler zaten mevsimlere geciş dönemleridir... Çünkü vücut adapte olmakta zorlanıyor, hele de benim gibi yaz çocuğu iseniz, ve sıcağı, güneşi seviyorsanız, bir kez daha fazla dikkat ediniz... Siz siz olun tedbiri elden bırakmayın, dışarı çıkarken mutlaka yanınızda ince de olsa bir hırka ya da, mont bulundurun... Bol bol C vitamini alın... Benden söylemesi... Sevgiyle...