Meydanlar...

Meydanlar hakkında konuşmak lâzım! Cümleten meydanlara indik! Ne diyor Köroğlu? Mert dayanır, nâmert kaçar Meydan gümbür gümbürdenir. Meydanlar gümbür gümbür! Her gün bir şehirde bir veya birkaç meydan gümbürdüyor. Herkes "meydan benim" diyor. "Mert benim, ötekiler namert" diyor. Herkes kendini meydanlara attı. Meydanlarda meydan okunuyor. Herkes birbirine meydanı dar etme derdinde. Bir "hodri meydan!" durumundayız. Atalar "at var meydan yok" demiş. Meydan çok aslında, bu ara meydandan bol bir şey yok, atların vaziyeti de yakında anlaşılacak! Atalar "yiğit meydanda belli olur" da demiş. Köroğlu "iyi kötü bu meydanda bilinir" demiş. Ama bugünkü meydanlarda neyin ne kadarı belli oluyor, bilmem. Asıl iş meydanlardan inildikten sonra başlayacak. Asıl iş meydanlar boşaldıktan sonra... Ataların dediği, Köroğlu'nun dediği "meydan" bugün gümbürdeyen meydanlar değil. Bizim halk şiiri geleneğimizde şiirlerini irticalî olarak, saz ile çalıp söyleyen şairlere "meydan şairi" denir. Bu ustalar sanatlarını âşık kahvelerinde, topluca oturulan mekânlarda, karşılıklı atışmalarda gösterirlermiş. Hatta onların, bir çeşit yarışma olan söz düellolarına "meydan atışması" denir. Siyasîlerimiz de bütün söz hünerlerini meydanlarda görücüye çıkarıyor ve meydanlar arasında atışmalar yapılıyor. Hem de ne atışmalar! Ellerinde saz yerine mikrofon... Saz şairlerinden farkları şu ki, saz şairleri bağlama ellerinde meydana çıktıklarında icra-yı sanat vaktidir, bağlamayı ellerinden bıraktıklarında işleri biter, kazanan kazanmayan, sonuç belli olur; siyasîler ise mikrofona geçtiklerinde icra-yı lâf vakti, mikrofonu bıraktıklarında asıl icraat başlıyor. Dolayısıyla siyasîleri dinleyenlerin işi de, karar vermesi de, onlara değer biçmesi de, saz şairlerini dinleyenlerinki kadar kolay değil. Meydanlar şenlikli, meydanlar heyecanlı, meydanlar kalabalık... Ama... Karacaoğlan'ın meydanı en iyisi: Eş kır atım meydan bizim? Yardan haber geldi bugün? Yüklenmişken gam yükünü? Saza ceylan geldi bugün.