Bayram... -2-

Sev­gi­li Pey­gam­be­ri­miz (aley­his­se­lam) Müs­lü­ma­nı ta­rif eder­ken şöy­le bu­yu­ru­yor: "Mü­'mi­nin ne­şe­si yü­zün­de, ke­de­ri kal­bin­de­dir!" Evet; dün­ya­nın, bu olum­suz şart­la­rı kar­şı­sın­da kut­la­mak­ta ol­du­ğu­muz bay­ram­lar bu­ruk da ol­sa, yü­zü­müz­den ne­şe­mi­zi ek­silt­me­ye­ce­ğiz. Ne­şey­le de, ka­hır­la da geç­se; ne­ti­ce­de üç gün­lük dün­ya... Bi­zim di­ni­miz­de ego­iz­me, ya­ni ben­cil­li­ğe yer yok­tur. Zi­ra, ki­şi ken­di nef­si için is­te­di­ği şey­le­ri baş­ka­la­rı için de is­te­me­dik­çe ol­gun bir ima­na sa­hip ola­maz. Do­la­yı­sıy­la, ina­nan ki­şi, kar­şı­sın­da­ki in­san­la­ra fe­rah­lık ve­rir. Hiç­bir şey ya­pa­maz­sa, bu fe­rah­lı­ğı gü­ler yü­zü ile ve­rir. İna­nan ki­şi­nin asıl işi, Ahi­ret ile­dir. Ebe­di yur­du için ha­zır­lık için­de­dir. Ge­çi­ci olan bu dün­ya­nın hiç­bir olum­suz­lu­ğu onu ümit­siz­li­ğe dü­şür­mez. Bu dün­ya­da, bir se­ya­ha­te çı­kıl­mak is­ten­di­ğin­de bi­le, be­lir­li ha­zır­lık­la­rın ya­pıl­ma­sı icap eder. Ya, ebe­di se­ya­ha­te çık­mak için?.. Müş­rik­ler, bir gün Pey­gam­ber Efen­di­mi­ze (aley­his­se­lam) ge­le­rek: "Var­lı­ğı­nı ha­ber ver­di­ğin Al­la­h'­ı bi­ze gös­ter biz de ina­na­lım!" de­di­ler. Bu­nun üze­ri­ne Pey­gam­be­ri­miz çok sı­kıl­dı; kal­bi ye­rin­den çı­ka­cak gi­bi ol­du. Ceb­ra­il aley­his­se­lam şu ayet-i ke­ri­me­yi ge­tir­di: "Ben on­la­rın için­de­yim; ne­den be­ni gö­re­mi­yor­lar?" Öy­le ya; göz kör ise, gü­ne­şin ka­ba­ha­ti ne? İn­sa­noğ­lu için ay­nı has­ta­lık bu­gün için de söz ko­nu­su­dur. Bir kı­sım in­san­lar; biz an­cak gör­dü­ğü­müz şe­ye ina­nı­rız, di­yor­lar. Oy­sa ay­nı in­san­lar hem akıl­la­rı­nın ve hem de vic­dan­la­rı­nın ol­du­ğu­nu id­di­a edi­yor­lar! Gös­ter de­nil­di­ğin­de ise, bun­la­rın yan­sı­ma­la­rı var, di­yor­lar. Bi­raz­cık iz'­an­la, in­san ken­di­si­ne ve­ya dı­şın­da­ki dün­ya­ya ve dün­ya­la­ra bak­sa; bü­tün bun­la­rın bo­şu­na mı ol­du­ğu­nu zan­ne­di­yor? Hal­bu­ki, o da çok iyi bi­li­yor ki, bir zer­re bi­le bir ga­ye için ya­ra­tıl­mış­tır; hiç­bir şey bo­şu­na ve lü­zum­suz ya­ra­tıl­ma­mış­tır. Bu­nun için de, el­bet­te ib­ret na­za­rıy­la bak­mak icap eder. İs­lam bü­yük­le­ri şöy­le bu­yur­muş­tur: "İn­san, gör­dü­ğün­den ib­ret al­maz­sa; ne­ye ya­şar ki?!."