Kitleler bazen fena yanılır

HERKESİN sevdiğini biz de sevmek zorunda mıyız? Bu sual aklıma taa ortaokul yıllarında takıldı ve giderek bir yaşama tarzı oluverdi. Herkesin sevdiğini sevmek... Niye? Arkası geldi tabii: Herkesin okuduğunu okumak... Niye? Herkesin korktuğundan korkmak... Niye? Herkesin ağladığına ağlamak... Niye? Herkesin evet dediğine katılmak... Niye? Bazılarına ters gelebilir ama, bu inadım işe yaradı. Kişileri ve gelişmeleri sorgulamayı öğrendim. ¥¥¥ "Şu adam çok kötü" Olamaz... O kötünün bile içinde iyilikler, fedakârlık duygusu, dürüstlüğe hasret niye bulunmasın? "Şu kadın çok iyi" Emin misiniz? Ya kocasını el içinde azarlayan, bir kap yemek pişirmeyen, sökük manto ile aylarca dolaşan biriyse?.. Yere batsın böyle iyilik. ¥¥¥ Doğru istikametlerde olduğumu yıllar sonra rahmetli Tarık Buğra ile bir sohbette farkettim. 1962'de Yeni İstanbul gazetesindeyiz. Bir akşamüstü odamda karşılıklı çay içiyorken dedi ki: "Gürbüz, öldürmek fecî bir hadise. Şöyle veya böyle birini öldürüyorlar. Ama o ölen kişideki sevgiler, yarınlara dair bekleyişler, umutlar, kimsede olmayan kaabiliyetler, güzelim heyecanlar da birlikte ölüyor." Ortaokuldaki çocuk adına sevindim. İki çay daha söyleyip "Bu akşam bendensin ağabey" dedim. ¥¥¥ Çoğunluk her zaman haklı değildir. Kitleler bazen kötü yanılır. ¥¥¥ En fazla televole programları seyrediliyorsa, en çok şu türkücü aranıyorsa, en ziyâde şu liderin ardına düşülüyorsa... Bu manzaranın aktörleri gerçekten içimizde en iyi olanlar mıdır? İnanmam. Herkesin sevdiğini sevmek zorunda değiliz. Öyle de kalmalıyız. ¥¥¥ Bazıları gene küplere binecek ama söylemeliyim. Tutturmuşlar bir Nazım Hikmet. Sevmezsek sanki hain sayılacağız. Buyurun, ben sevmem... Ahmet Haşim'deki lirizmi, Necip Fazıl'daki derinliği, Attilâ İlhan'daki bizdenliği, Cemal Süreya ve Sedat Umran'daki el ve gönül değmemiş ufukları keşfedemeyenlere üstelik acırım. "Herkesin sevdiğini sevmek zorundasınız" diyen bir yasa bu dünyada yok. ¥¥¥ Kalabalıklar her zaman haklı değildir. Kitleler bazen fena yanılır