Nereye koşuyoruz?

BİRDENBİRE farkettim. Bizler ha bire koşuyoruz. Nişana, nikâha, düğüne koşuyoruz en azından. "Genç bir tanıdık daha göçtü" diyorlar, alelacele cenâzeye koşuyoruz. Oysa daha dün aynı gencin doğumuna koşmuş, kalb hizâsına nazarlıklar takmıştık. Dünya koşma yeri mi? Bir bakıma evet. ¥¥¥ Koşanlar gün gelip koşulan oluyor. ¥¥¥ Sabahları işe koşmak, iş bitimi eve koşmak, Okumaya koşmak, adamlığa, efendiliğe, seviyeye koşmak... Arkası geliyor tabii; paraya, mevkie, sağlığa koşmak. Bizler koşuyoruz. Tatile, düğüne, toplantılara... Vakit ilerlemişse doktorlara, eczânelere. Peki, kimler çağırıyor bizi de koşup duruyoruz? Cevap: Kendimiz. Kendi yıpranışlarımız, mevkiimiz, sevdâlarımız. ¥¥¥ Bu koşturmaları hızlandırmak için; saatler, yollar, arabalar, uçaklar, hızlı trenler yapmışız. Koşuları gündeme, koşucuları gayrete getiren de; gazeteler, televizyonlar, telefonlar, hevesler. Orada bu var, koş! Şurada şu var, koş! "Hayır" demek mümkün mü? Postâneye koş, pastâneye koş, hastâneye koş. Yetmez. Sırada; öfkelere, şaşkınlıklara doğru da koşmak var. ¥¥¥ Koşalım bakalım. Koşa koşa herkes er geç musallaya ulaşır. Son durak orası. ¥¥¥ Ne var ki; günaha, ayıba, hasede koşan dünya habersizleri hiç de az değil. Kul hakkına, harama koşanlarla, sevaba ve hayr'a koşanlar ayrı kulvarlarda belki ama, yanyana. Bu ne ibrettir? Demek, koşarken uyanıklık gerekiyor. Doğruya doğru koşanların eğriye taraf seyirtenlere borcu var: İkaz... Nedense bu görev çoğunlukla unutuluyor. Doğrucular, eğricilerin seyircisi oluveriyor. Bunun da adı bal gibi nemelâzımcılık. ¥¥¥ Eğri koşanlar çoğaldıkça hayatın rengi bulanıyor. Hele eğrilerin çıkardığı çamurlu çakıllı patırtılar, zamanı bile kirletiyor. Kirlenmeden ve kirletmeden koşabilmek... Hüner bu. Öyle yapalım. Madem ki koşmak kaderimizde var, temiz koşalım. Ne kendimiz kirlenelim ne başkalarını kirletelim. Belki zor ama, şu vakitte büyük mütefekkir Tanpınar'ı dinlemeliyiz: "İnsan mes'uliyettir!"