Ninem ona kadar saymayı bilirdi

Rahmetli ninem; evi çekip çeviren, mutfağı yöneten ve 10'a kadar saymasını bilen müthiş bir ekonomistti. "İşten artmaz dişten artar" sözünü ilk ondan işittim. Buğdayı tarlamızdan, her tür sebzeyi bahçemizden elde ederdik. Süt, yağ, peynir konusu ineğimizin göreviydi. Yumurtaları ise kümeste hazır bulurduk. Tipik bir kasaba hayatı. Peki; gaz, tuz, şeker, et meselesi? Onları da üst katı kirada olan, her ay 10 lira getiren hanayımızla hallederdik. *** 10 lira iyi paraydı. Ninem işte bu 10 liralık banknotları (onar onar) sandığının dip köşelerinde saklar, ev halkı için harcamayı pek sevmezdi. (Tıpkı şimdiki ekonomistler gibi) Arada bir hanayın sıvası, bahçe sulaması, harman dövülmesi gerektiğinde işçiler tutardık da, ninem ücret ödemede hep geç davranır, paracıklarına kıyamazdı. (Tıpkı şimdiki ekonomistler gibi) *** Ben mi? Ben aynen KİT'lere benzerdim. Haftada aldığım 25 kuruş harçlık, kitaba gazeteye yetmediği için sık sık (ninemin kasası) eski sandığı eşeler, 10 liralardan birini alıp yerine 1 lira koyardım. Lira o yıllar kâğıt paraydı. Böyle böyle, birikmiş 10'ar liralar 1'er lira hâline geldiği halde ninem durumdan hoşnuttu. Çünki her sayışta 10'arlık desteleri görüyor, mutlu oluyordu. Ninem 10'a kadar mükemmel sayabiliyordu. (Tıpkı şimdiki ekonomistler gibi) *** Dış destek konusunda da ustaydı ninem. Hafta ortaları ovaya ot yolmaya gider; ebegümeci, kırpıdak, semizotu gibi çeşit çeşit otları toplar, harika yemekler ve sac börekleri yapardı. Dedim ya... Ninem müthiş bir yöneticiydi. "Yılan bile toprağı iktisat ile yalar" ihtarını, ben hep abur cubur yiyorken, yerli yersiz atıştırıyorken ederdi. *** 10'a kadar sayabiliyor olmasına, Hepimizi her fırsatta iktisada çağırmasına, Ve çalışanlara karşı tuhaf davranmasına bakıyorum da, iftihar ediyorum. Ninem, hükûmet gibi kadınmış meğer. Kıymetini yeni yeni anlayabiliyorum. Ciddiyim... *** Şu ekonomiyi ninem yönetseydi, durum bugünkinden farklı olmazdı. Belki üst üste iki seçim bile kazanırdı. 10'a kadar sayabilen ninem; evi çekip çeviriyor, mutfağı yönetiyorken kimseye muhtâc değildik, kavgalaşmaz, sokaklara düşmezdik. Dahası, huzurumuz vardı. Biz nineme tam güvenirdik. Ninem son yıllarında 20'ye kadar saymasını öğrenmişti çünki.