Ben de olsam atardım

Fenerbahçe’nin küme düşmesi çoktan kesinleşmiş İstanbulspor’u 6-0 yenişinden sonra Konya’dan gelen haberle şampiyonluğu kaybetmesi çok gariptir statta âdeta kutlandı. Biz yıllardır İstanbul’da özellikle bu üç büyük kulübün daha sonra kendilerine rakip olan Trabzonspor ile birlikte hayati ve önem taşıyan maçlarını seyrettik. Ama kaybedenin dakikalarca kutlandığını hiç hatırlamıyorum. İsmail Kartal hocanın yerinde ben olsaydım o kutlamaların arasında hiç gözükmem bir an önce stadı terk eder giderdim. 

 

 

Anlamsız kutlama

 

 

Tabii ki özellikle yabancı futbolcular bu anlamsız kutlamaya katılacaklardı çünkü sonunda mangır vardı. Şimdi acaba bu üç puan farkla kaybedilen şampiyonluğun hesabı kimden sorulacak? Olmadık şekilde puanlar kaptırılırken gerek başkan ve yönetimden gerek İsmail Hoca’dan hep hakemler ve federasyon yangını yapılıp duruyordu.

 

 

Neyin sevinci?

 

 

Ve en sonunda 6-0’lık bir galibiyet elde edildi. Acaba diyorum bu yaşta ben de sahada olsaydım bir gol de ben de atar mıydım? Yazımı bir soruyla sonlandırmak istiyorum: Ey futbolcular, ey İsmail Hoca, ey tribündeki yeni Fenerbahçeli tipler! Neyin sevincini kutladınız acaba çok merak ediyorum. 

 

 

∂ Maçın adamı: İsmail Kartal