"Allah için seni hiç sevmiyorum!"

Abdullah bin Ömer hazretleri gündüzleri çok namaz kılardı. Sonra geceleri de çok namaz kılmaya başladı. Gece namazına başlamasını kendisi şöyle anlatır: "Asr-ı saâdette bir rüya görmüştüm. Güyâ elimde ipekli bir kumaş parçası var ve ben Cennetten nereyi istiyorsam bu ipekli kumaş parçası sayesinde oraya uçuyorum. Derken iki kişi beni tutup Cehenneme götürmek istediler. Derhal karşılarına bir melek çıktı. Ve bana "Korkma!" dedi. Bunun üzerine beni bıraktılar. Hz. Hafsa benim bu rüyâmı Resûlullah'a anlattı. Cenâb-ı Peygamber, "Abdullah ne iyi insandır! Keşke geceleri de namaz kılsa!" buyurdular. O tarihten itibaren gece namazlarına da başladım. Geceleri sabahlara kadar namaz kıldım. Takva sahibi idi haramlardan çok korkardı. Tâbiînin büyüklerinden ı Nâfî' hazretleri anlatır: "Abdullah bin Ömer ile beraber gidiyorduk. Ney sesi işittik. Abdullah kulaklarını parmakları ile kapadı. Oradan hızla uzaklaştık. "Ney sesi daha işitiliyor mu?" dedi. "Hayır işitilmiyor" dedim. Parmaklarını kulaklarından ayırdı. "Resûlullah da böyle yapmıştı" dedi. Birisi İbni Ömer hazretlerinin yanına gelip, "Allah için, seni çok seviyorum" deyince. Ben de "Allah için, seni hiç sevmiyorum. Çünkü sen, ezânı, tegannî ederek, şarkı söyler gibi okuyorsun" buyurdu. Allah'tan başka kimseden korkmazdı. Bir günde yolculukta önlerine bir yırtıcı hayvan çıktı. Yanındakiler çekinerek yürümediler. Abdullah bin Ömer hayvanın yanından korkmadan yürüyüp geçti. Sonra da yanındakilere, "Resûlullah'tan işittim. İnsanoğlu Allah'tan başkasından korkmazsa Allahü teâlâ ona hiçbir şeyi musallat etmez." buyurdu. Dostlarından birisi ona bir ilâç hediye ederek. "Bu önemli bir ilâçtır! Sana Irak'tan getirdim" dedi. "Bu ilâç neye kullanılır?" diye sordu. O kimse, "Hazmı kolaylaştırır" deyince, İbni Ömer gülümsedi ve dostuna şu mukâbelede bulundu: "Hazmı kolaylaştırır mı? Ben hiçbir yemekten karnımı doyururcasına yemedim. Benim hazım ilâcına ihtiyacım olacağını zannetmiyorum." Yani çok az yerdi. Acıkmayınca da bir şey yemezdi. Hz. Abdullah kötülüğe karşı iyilikle mukâbele ederdi. Zeyd bin Eslem'den rivâyet edilmiştir. Bir kimse yolda Abdullah bin Ömer'e sövüp saymaya başladı. Hz. Abdullah evinin kapısına varıncaya kadar onu dinledikten sonra adama dönerek. "Ben ve kardeşim Âsım kimseye sövmeyiz" buyurdu. Adam çok mahcub olup özür dileyip yanlarından ayrıldı.