"Güvenebileceğim iki amelim var!"

Hazret-i Dücane'nin şehid düştüğü Yemame savaşında, Müseylemet-ül Kezzâb'ın kırkbin kişilik ordusundan yirmi bini imha edilmiş, fakat müslümanlardan da iki binden ziyade şehid verilmişti. Bunun üçyüzaltmışı Muhâcirden, bir o kadarı da Ensârdan ve kalanı da Tabiînden idi. Şehid olanların içerisinde yetmişten ziyade hafız vardı. Ebû Dücâne hazretleri cesaret ve kahramanlığı kadar da fazilet sahibi olup, hiç kimseye kötülük düşünmez ve boş ve faidesiz şeyler ile meşgûl olmazdı. Zeyd bin Eslemi diyor ki, Ebû Dücane hazretleri hasta idi ve yüzü nurla parlıyordu. Huzuruna gelenlerden birisi "Bu yüzünüzün böyle nurlu olmasının sebebi nedir?" diye sordu. Buyurdu ki: Güvenebileceğim beni kurtaracak iki amelim var. Birisi, boş ve faidesiz şeyler ile meşgûl olmazdım. İkincisi hiçbir müslümana kalbimde en küçük bir kötülük bulundurmazdım ve hiçbir müslümana kötülük düşünmezdim. Ebû Dücâne hazletleri anlatır: Yatıyordum; değirmen sesi gibi ve ağaç yapraklarının sesi gibi bir ses duydum ve şimşek gibi bir parıltı gördüm. Başımı kaldırdım. Odanın ortasında, siyah bir şeyin yükseldiğini gördüm. Elimle yokladım, kirpi derisi gibi idi. Yüzüme kıvılcım gibi birşeyler atmağa başladı. Hemen Resûlullaha gidip olanları anlattım. Buyurdu ki: "Yâ Ebû Dücane Allahü teâlâ, evine hayır ve bereket versin!" Sonra, kalem ve kâğıt istedi. Hz. Ali'ye bir mektup yazdırdı. Mektubu alıp, eve götürdüm. Başımın altına koyup uyudum. Feryad eden bir ses beni uyandırdı. Diyordu ki: Yâ Ebâ Dücâne! Bu mektupla beni yaktın. Senin sâhibin, bizden elbette çok yüksektir. Bu mektubu, bizim karşımızdan kaldırmaktan başka, bizim için kurtuluş yoktur. Artık seninle komşularının evine gelmiyeceğiz. Bu mektubun bulunduğu yerlere gelemeyiz..." Ona dedim ki, "Sâhibimden izin almadıkça bu mektubu kaldırmam!" Cin ağlamasından, feryadından, o gece, bana çok uzun geldi. Sabah namâzını mescidde kıldıktan sonra, cinnin sözlerini Peygamberimize anlattım. Resûlullah buyurdu ki: "O mektubu kaldır, yoksa, mektubun acısını kıyamete kadar çekerler." (Bir müslüman bu mektubu yanında taşısa veya evinde bulundursa; bu kimseye, eve ve etrafına cin gelmez ve dadanmış olup, zarar veren cin de gider.)