"Ona yumuşak davranın!"

Bir gün, hak yoldan ayrılıp ayrı bir yol tutan Hâricîlerden bir grup, Abdullah bin Zübeyr hazretlerinin huzûruna gelerek dediler ki: - Senin görüşünü öğrenmek için geldik. Eğer doğru, yanî bizim gibi düşünüyorsan, seninle birlikte oluruz. Yoksa, seni bu i'tikâdını bırakmaya davet ederiz. Sonra da şöyle sordular: - Şeyhayn, yanî Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer hakkında ne dersin? Abdullah bin Zübeyr hazretleri, onların sorularına şöyle cevap verdi: - Onlar hakkında sâdece hayır söylerim. Gaddarlık ve sertlik yanlısı olan Hâricîler bunun üzerine, "Peki Osman hakkında ne diyorsun?" diye sordular. Aynı cevabı alınca, Hz. Osman'ın şânına lâyık olmayan ithâmlarda bulundular. Daha sonra; babası hazreti Zübeyr ve Talha hakkında da ileri geri konuştular. Onların bu konuşmaları üzerine, Abdullah bin Zübeyr hazretleri dedi ki: "Sizin o büyükler hakkında böyle konuşmanız, aslâ doğru değildir. Çünkü Allahü teâlâ, Mûsâ aleyhisselâm ile kardeşi Hârûn aleyhisselâmı; en azılı kâfirlerden olup ilâhlık dâvâsında bulunan Fir'avn'a gönderirken, ona bile gâyet yumuşak konuşmalarını emretti. Bu husûs Kur'ân-ı kerîmde şöyle bildirilmektedir: "İkiniz (Mûsâ ve Hârûn aleyhimesselâm) Fir'avn'a gidin! Çünkü o, ilâhlık iddiâsında bulunmakla hakîkaten pek azgınlık etti. Ona yumuşak muâmelede bulunun! Yumuşak söz söyleyin! Olur ki, nasîhat dinler, yahut Allahü teâlânın azâbından korkar." [Tâhâ sûresi: 43, 44] Resûlullah efendimiz de bir hadîs-i şerîflerinde şöyle buyurmaktadır: "Ölmüş kimselere sövmek veya dil uzatmak sûretiyle dirilere eziyet etmeyiniz!" Bunun için Resûlullah efendimiz, İkrime bin Ebî Cehil'e eziyet vermemek, onu üzmemek için babası Ebû Cehil'e sövmeyi, lânet etmeyi yasaklamıştır. Hâlbuki, Ebû Cehil, Allahü teâlânın ve Resûlünün düşmanı idi. Hicretten önce, Resûlullah efendimize buğz ve düşmanlık etmiş, hicretten sonra da savaşta bulunmuştu. Hepsi bir tarafa, azılı bir müşrik olması günâh olarak ona kâfi idi. Kâfir olduğu hâlde, lânetlenmesine izin verilmemesi; babama, arkadaşı Hz. Talha'ya ve diğer Eshâba söylediğiniz sözlerden vazgeçmeniz için yeterli bir sebeptir." Bu makûl sözlere verecek cevap bulamayan Hâricîler yanından ayrıldılar...