"Üzerinde âilenin hakkı var!"

Osman bin Maz'ûn hazretleri, Medîne'de ilk vefât eden muhâcir sahâbîdir... Peygamber efendimiz o kefenlenirken alnından öptü. Sonra; "Sen de dünyadan bir şey elde etmedin, dünya da senden etmedi" buyurdu. Mübârek gözlerinden akan yaşlar Osman bin Maz'ûn hazretlerinin yanaklarına damladı. Bu sırada Ümmül-Alâ; Osman bin Maz'ûn'a şöyle seslendi: "Ey Osman! Allahü teâlâ sana ikrâmda bulunmuştur." Bunun üzerine Resûlullah efendimiz ona sordu: - Allahü teâlânın ona ikrâm ettiğini nereden biliyorsun? - Yâ Resûlallah! Osman bin Maz'ûn'a hüsn-i zannım olduğu için. - Vallahi Osman için hayır ümit ediyorum. Ancak ben Allahü teâlânın Peygamberi olduğum hâlde, Allahü teâlâ bildirmedikçe başıma ne geleceğini bilmem. Osman bin Maz'ûn'un vefâtı sırasında Müslümanların henüz bir kabristanı yoktu. Resûlullah Eshâbı için, bir kabristan arıyordu. Medîne etrafına teşrif buyurdular. - Bakî' ile emrolundum, buyurarak orayı kabristan seçtiler. Böylece Hz. Osman bin Maz'ûn ilk Bakî'ya defnedilen oldu. Kabrinin baş tarafına bir taş dikti. Ondan sonra birisi vefât edince, Resûlullaha, "Nereye defnedelim" diye sorulur, Peygamberimiz de, "Selefimiz Osman bin Maz'ûn'un yanına" buyururlardı. Osman bin Maz'ûn dünyaya hiç rağbet ve tamah etmez, devamlı ibâdetlerle meşgul olurdu. Gecelerini namaz kılmak, gündüzlerini de oruç tutmakla geçirirdi. Bu husûs Peygamber efendimize haber verildi. Ona buyurdu ki: - Ben senin için güzel bir örnek değil miyim? Osman bin Maz'ûn suâl etti: - Anam-babam sana fedâ olsun! Bu soruyu niçin sordunuz? - Devamlı olarak gündüzlerini oruçla, gecelerini de namazla geçiriyormuşsun. - Öyle yapıyorum. - Gözlerinin, senin üzerinde hakkı vardır. Bedeninin hakkı var, âilenin hakkı var. Namaz kıl, fakat aynı zamanda yat ve uyu. Oruç tut, ancak bazen de tutma. Ey Osman! Allahü teâlâ beni ruhbanlıkla değil, tatbiki kolay bir din ile gönderdi. Böylece Resûlullah efendimiz Osman bin Maz'ûn'a nâfile ibâdetlerde ve niyâzda mu'tedil olmasını tavsiye buyurmuşlardır.