Desinler...

'Yardımlaşmak' erdemli ve dost yürekli insanlara mahsus bir davranıştır... Lakin her yıl ramazan ayında aynı fotoğrafı görmekten usandık... Belediyeler, paraları ya festival yapıp şarkıcı ve türkücülere, ya eğlence şenliklerine, ya da sokak ve caddelere kurduğu yirmi beş bin kişilik iftar sofralarına harcıyor... Kimin parasıyla kime ağalık taslanıyor? Kimse hesabını sormuyor... Herkes oy ve reklam için hesap yapıyor... Bir iftar yemeğiyle oyun rengi değişiyorsa o daha vahim... İftar sofralarına oturabilmek için o sıcakta saatlerce kuyrukta bekleyenlerin ise fukaralıkla ilgisi yok... Sadece karın doyurmaya gelmiş, beleşciliği alışkanlık edinmiş kuru kalabalıktan ibaret... Yemeğe ihtiyacı olan insanlar oralara gelemiyor ve gelmiyor bile... * Belediyelerin, fakirler için aşevleri kurmasına itirazımız yok, kurmalı. Lakin, fakir ve kimsesiz insanları tesbit ederek bu hizmeti sunmalı... Yoksa sokaklarda cirit atan tinercilere, evinde yemek yapmaktan acze düşmüş sokak gezgini karı ve kocalara, avanta kültürüyle dünyada geçinmeyi sanatlaştıran beleşcilere ve oruçla ilgisi olmayan tiplere iftar verilse ne olur, verilmese ne olur? * Başbakanlık, hükümeti sık sık eleştirenlerin hedefine oturtan sosyal yardımların etkisini araştırmış... Sonuçlar ise söylediğimiz ve tarif ettiğimiz gibi... İhtiyacı olmadan yardım alanların bulunduğunu tesbit eden raporda, "özellikle gençleri tembelliğe sürüklüyor. Yardım alanlar hükümete, devlete duacı oluyor, ancak bir kere de olsa alamayınca beddua ediyor" deniliyor... Gerçek yardım gizlidir ve reklama ihtiyacı yoktur... Değerli olan da budur... Ama şimdi kamera olmadan neredeyse iftar bile vermekten vazgeçecek iş adamları, kurumlar ve insanlar var... İbadetleri bile 'desinler' için yapan bir sınıf almış başını dörtnala gidiyor... Ve bu yaptıkları cahilliğe de 'ibadet' diyor...