Adamlarını kaybeden yurtlar

Adamların bol olduğu bir yurtta yaşamak ve nefes almak ve onların arasında dolaşmak bazan çok güzel bazan da çok garip bir duygu! Kimine; adam sarrafı. Kimine; adam sendeci. Kimlere daha neler neler deniliyor; Baba adam, Tek adam, Son adam. Zaman gelip geçiyor ve bir zaman geliyor; Baba adama; boş-beleş adam, ömür adama; ölen adam, tek adama; garip adam deniliyor. Kimlere daha neler neler denilmedi ki! Önce alkışlandı krallar, sonra öldürüldü. *** Kalabalıklar sürekli aldatır ve aldatıcıdır. Çifte standart duygusunu son yüzyıldan beri zirvede yaşayan bir millet olduğunun acaba ne kadar farkında? Sürekli başkaları başkalarının yaptıklarıyla ilgili. Ya onlarla gurur duyulur ya da aşağılanır. Gururlanmalar da aşağılamalar da sloganlaştı; "Türkiye seninle gurur duyuyor" *** Herkes bir şeyin adamı olarak karşınıza çıkıyor... Kimine; dağ adamı, dava adamı, halk adamı. Kimilerine de; hayat adamı, uzay adamı, zamane adamı, günün adamı, el adamı, gösteri adamı, ev adamı, salon adamı, kavga adamı denir... Adamları bol olan yurdum, selam sana. *** Lafa geldiğinde herkes bir şeyin adamlığını üstleniyor... Üstad Necip Fazıl Kısakürek yıllar önce boşuna dert yakınmadı; "Bana bir minibüs dolu adam verin, ihtilal yapacağım" diye... O gün bugündür bir minibüs dolmuyor... *** Dertlenenlerin dilinde; ....adam yokluğunda adamakıllı bir adam bulmak zor efendim...adam kıtlığı var kardeşim! Üç kağıtçılara gelince savunmaları da hazırdır; Adamın adı çıkacağına canı çıksın. Adlar yeteri kadar çıktı da galiba sıra canlarda. Bazıları da etrafında beş tane adam bulamadığından sürekli dert yanar... oysa etrafında beş adam arayacağına kendisinin etrafındakilerine ne kadar 'bir adam' olabildiğini sorması gerek. *** Yurtlar sadece toprak anlamında kaybedilmiyor. Üzerinde yaşayan adam gibi adamları kaybetmekle de yurt kaybediliyor... Biz; yurdunu kaybeden adamlar yurdunda yaşamıyor, adamlarını kaybeden yurtta yaşıyor ve nefes alıyoruz...