Hayatı yenilemek

Üstad Necip Fazıl demiş ki; "Aynalar, bakmayın yüzüme dik dik; İşte yakalandık, kelepçelendik!" Ayakta durabilme uğruna bizleri esir eden dünya telaşından birazcık kurtulabilsek aynalara yakalanmayacak ve kelepçelenmeyeceğiz... Ve korkusuzca, aynaların huzurunda kendimizle yüzleşebilsek... Beyaz bir kefen giydirilmeden, musalla taşına konulmadan, iki metrelik bir çukura gömülmeden, gözlerimize bir avuç toprak atılmadan vicdanımızla muhasebeleşebilsek... Karaladığımız hayat defterini silmeyi göze alabilsek... Başımızı iki elimizin arasına alıp, bugüne dek yaşadıklarımızı, kazandıklarımızı, kaybettiklerimizi, daha ne kadar yaşayabileceğimizi ve kazanabileceğimizi ya da kaybedebileceğimizi biraz düşünebilsek... Rakam muhasebesinden uzaklaşıp, kara bir kalemle yeniden beyaz bir kâğıda iyi bir adam olabilmeyi resmedebilsek... * Siyasetle yatıp, her daim siyasi düşüncelerden uzaklaşıp bu ülkenin siyasi tarihini biraz okuyabilsek ve düşünebilsek... Kimsenin tesiri altında kalmadan, sadece kendi yaşadıklarımızdan yola çıkarak nereden nereye geldiğimizi anlayabilsek... Anketlere, analizlere, propagandalara, reklamlara ve vaatlere vicdanımızı teslim etmeden sandık başında karar verebilsek... Altmış yıldan beri siyasetçilerin vaatleriyle oyalanan bizler kişisel beklentilerimizi sıfır noktasına indirmedikçe, iki elimizi siyasilerin iki yakasından çekmedikçe bir şeylerin düzelmesi hayaldir... * Düzelmesi için önceliklerimizin sıralamasında kendimizi birinci sıradan çıkartıp kişisel kazanım ve beklentilerimizden uzak durmak gerekir... Seçim meydanlarında liderler konuştukça kalabalıkların çılgınlar gibi alkışladığına ve aynı kalabalıklara görüşleri sorulduğunda yığınla dert anlatmaya başladıklarına şahit oldukça anlıyorum ki, siyasetçinin iki yakası hâlâ siyasetten geçinenlerin elleri arasında... Bilmeliyiz ki, dağlar bizim olsa da bir gün başkalarına bırakıp gideceğiz... Hayatı yenilemek yerine kafayı ve vicdanı yenilemek gerekiyor...