Kahramanların akıbeti

Çok eskiden beri tarihî romanları okumayı çok severim. Mustafa Necati Sepetçioğlu, Yavuz Bahadıroğlu, Bekir Büyükarkın, Feridun Fazıl Tülbentçi, Yılmaz Öztuna ve daha nice yazarların eserlerini okuduğumda aklımda birer kahraman ismi kalır... Bazen onların duruşlarını, cesaretlerini, karakterlerini günümüzdeki günlük yaşantıya yansıtmaya çalışırım. İşte o zaman kıyametler kopar içimde. * Ya o kahramanlar bugün yaşasaydı? Kim bilir kimler taşa tutardı. Eğer Ulubatlı Hasan kalenin burcuna bayrağı diktikten sonra şehit olmasaydı, sağ kalsaydı ne olurdu? Hangi göreve getirilirdi? Bu soruyu birçok dostuma sorduğumda cevap vermekte zorlandıklarını gördüm. * Sahi ne olurdu? Nene Hatun, Sütçü İmam, Karayılan, Demirci Efe, Yahya Çavuş, Hasan Tahsin... Hiç düşündünüz mü? Sadrazam mı? Vezir mi? Paşa mı? * Ben hemen söyleyeyim... Ulubatlı'ya denirdi ki; -Arkadaş sen olmasan da o bayrağı mutlaka biri dikecekti. Sen olmasan da ilk kurşunu biri atacaktı... Sen olmasan da biri o topu taşıyacaktı... Diktiysen diktin... Attıysan attın... Taşıdıysan taşıdın... Ne yapalım şimdi? demezler miydi? * Ulubatlı Hasan ve diğer kahramanların alacağı mantıklı cevap buydu... Başka bir cevap verileceğini tahmin etmiyorum. Alışmışız karşımızdaki kahramanları,'devletin işi durmaz, biri gider biri gelir' lafını söyleyerek aşağılamaya. Dün öyle idi de bugün çok mu farklı? Bu yüzden diyorum ki; savaş zamanının tüm kahramanlarının en güzel yeri mezarlıktır. Çünkü barış zamanında onlara ait bir yer yoktur... Bulunmaz. Bulamazlar da... Tüm kahramanların sonu da böyle olmuştur. Sağ kalanlar 'gazi' madalyası ile avutulmuşlardır... * Okuduğum tüm tarihî romanlardaki kahramanların akıbeti de ne acı ki böyle son bulmuştur... Ayakta kalan kahraman göremedim. Okumadım... Üşürken ateşe, terlerken soğuğa muhtaçların anlayışı gibidir, kahramanlara ayırdığımız yer. O mutlu sonlar, yeşilçamın filmlerinde sadece görülüyor... Tarihin sayfalarında değil.