Kentlerin ölümü

Şehir medeniyetleri alabora edildiğinden beri hayatlar kuşatma altında. 'Küreselleşme' furyası ile bin bir kılığa sokuldu kentler, duyarsızca. Kent insanı uyuşturuldu adeta. Kentlerin büyüklüğünde dostluklar kaybolunca; dostlar musalla taşı önünde, ölümden ölüme buluşunca, başladı kentlerdeki yıkılışın tarihi. Jak Deleon'un, kentleri hoyratça gece yarısında yıkanlara, '...estetiğe ve eski birikime karşı ilgisizliğimizin, vefasızlığımızın yüz kızartan bir belirtisi değil mi?' sorusuna kimse cevap vermedi daha! Deleon bu soruyu İstanbul'a sormuştu oysa. Kentlerin ölümü usulca başlayınca... *** Kentleri yakıp-yıkarak servete kavuşanlar, zindanlara atılmadan, başka servetlere kavuşmak isteyenler, korkup kaçmayacak gri yaşam alanlarından... Yangın yerine dönüşen kentlerde yaşama dair ne varsa çalınır ve talan edilir bir gecenin ayazında. Beton kentler. Başı boş doğan semtler. Akşamdan başlayan sabaha biten bacasız evlerin varlığıyla kentlerde öldürüldü yaşam, insafsızca. Kentlerin yüzü artık ne siyahtır ne de beyaz. Yaşamın yeni adı gizlidir, gri bulutlarda. *** Kentlerin gri renge yani belirsizliğe teslim oluşunun tarihi; bir adamı kuru incir ağacının kuru dalına masumca asan yargıcın, sonra da oturup ölünün sarı yüzünü, bir damla gözyaşı dökmeden seyrettiği günden itibaren başlar. Dar edilir, 'dar' ağaçlarda yaşam... Kentlerde yaşamak zordur; bu insafsızlığın tarifi sığmaz hiçbir kitaba. Tarifi zor, nedeni bilinmeyen yangınlar ortasında kalan kentlerde zaman; ruhsuzca tüketilir kapalı kapılar ardında. Kentlerin yol haritaları kim bilir kimlerin elinin altında? Gece yarısında tuzaklara düşürülerek çalınan kadınların bilinçli ihanetlerine benzer, tarihi yok edişin cinayetleri. Kentlerin ölümünü hiçbir ressam çizemedi. Ve bu ölüm ilanı kent duvarlarına hiç asılmadı. Gri ihanetleri keşfettiğim günden beri.