Ölüp de uyanabilmek

Ga­ze­te­ci ve se­na­rist Ömer Lüt­fü Me­te; "Bu şe­hir gir­dap gü­lüm Gir­dap­ta meh­tap gü­lüm..." der­ken 'kent­le­rin gir­da­bın­da kay­bo­lup da gi­den­le­ri­n' ağı­dı­nı yü­re­ğin­den ge­len sı­zıy­la kâ­ğı­da dö­kü­yor­du... Me­te, bu gir­dap şe­hir­den uzak bir di­yar­da kalp kri­zi ge­çi­ri­yor, ne ga­rip­tir ki, te­da­vi için yi­ne gir­dap şeh­re ge­ri ge­ti­ri­li­yor­du... Gir­da­ba dö­nen şe­hir­ler­den kur­tu­luş yok... Her­kes, et­ra­fın­da dö­nüp du­ru­yor­du... Keş­me­ke­şin­den, ya­la­nın­dan, ko­şuş­tur­ma­sın­dan, gü­rül­tü­sün­den, ka­la­ba­lı­ğın­dan, yal­nız­lı­ğın­dan, ve­fa­sız­lı­ğın­dan, iha­net­le­rin­den, kib­rin­den bı­kıp usa­nan­lar da­hi ba­şı­nı alıp da uzak­la­ra gi­de­mi­yor­du... * "Fe­le­ğin bir su­yu var Su de­ğil kez­zap gü­lüm..." der­ken, fe­le­ğin kez­zap gi­bi su­yu­nu ta­dı­yor­du... "Fe­le­ğe da­yan­dın gü­lüm Öl­düm de uyan­dım gü­lüm..." di­yor ve ölüm uy­ku­sun­dan uya­nı­yor­du... Ki­mi­le­ri ön­ce ya­şı­yor, ar­dın­dan ya­zı­yor­du... Ki­mi­le­ri de ön­ce ya­zı­yor, son­ra­dan ya­şı­yor­du... Ömer Lüt­fü Me­te gi­bi... * 80'li yıl­lar­dı... Ga­ze­te­nin kü­çük bir ya­zı­iş­le­ri sa­lo­nun­da ça­lı­şı­yor­duk. Ga­ze­te­ci­li­ğe, ye­ni baş­la­dı­ğı­mız dö­nem­ler­di... Sa­ba­ha ka­dar ko­ca dak­ti­lo­nun ba­şı­na ge­çi­yor, 'Va­tan-Mil­let-Sa­kar­ya­' şi­ir­le­ri ya­zı­yor ve us­ta Ömer Lüt­fü Me­te ağa­be­yin gel­me­si­ni bek­li­yor­dum... Me­te, sa­bah er­ken­den iç­ti­ği kah­ve­siy­le bir­lik­te pi­po­su­nu da ya­kı­yor­du. Du­ma­nı de­ğil de, sa­lo­na ya­yı­lan aro­ma­lı tü­tü­nün ko­ku­su­nu ise âde­ta her­kes se­ve­rek içi­ne çe­ki­yor­du... Ses­siz­ce, ya­nı­na yak­la­şı­yor ve şi­ir­le­ri oku­ma­sı­nı is­te­yin­ce, sü­rat­le şi­ir­le­ri oku­duk­tan son­ra "yaz­ma­ya de­va­m" di­yor­du... Bir gün da­ya­na­ma­dı; "Sen, Va­tan-Mil­let-Sa­kar­ya­'yı bı­rak! On­la­rı her­kes ya­zı­yor... Sen aşk­la­rı­nı yaz... Dert­le­ri­ni yaz... Acı­la­rı­nı yaz!.." de­di... * O gün­den be­ri; Va­tan-Mil­let-Sa­kar­ya şi­ir­le­ri­nin ya­zı­la­ma­ya­ca­ğı­nı an­cak ya­şa­na­bi­le­ce­ği­ni ve uğ­ru­na ölü­ne­bi­le­ce­ği­ni an­la­dım... Ya­şa­ma­dan, öl­me­den de ya­zı­lan­la­rın gü­lünç ol­du­ğu­nu yıl­lar son­ra öğ­ren­dim... Geç­miş ol­sun Ömer ağa­bey, Al­lah şi­fa ver­sin...