Sağırlar Evi

Yeni dünya, son yirmiş beş yıldan beri gittikçe sağırlaşıyor. Daha doğrusu sağırlaştırılıyoruz. Körleştiriliyoruz. Uyuşturuluyoruz. Kimseyi duymuyoruz. Duyduğumuz an 'duymazlıktan' geliyoruz. Gördüğümüz zaman 'görmezlikten' gelerek kafamızı çeviriyoruz. Kendi sesimizi duyurmaya çalışıyoruz... Kendimize güç topluyoruz. Kendimize yatırım yapıyoruz. * Günlük yaşamı hayatın her alanına hakim kıldık. Günlük saldırılar, değerlendirmeler, yönlendirmeler kamuoyunun görüşlerini şekillendiriyor... Kapalı kapılar ardında kurulan mahkemelere çıkartılıp yargılanmaktan bıkıp-usanan, yorgun düşen bir kitle var ki bunların sesini hiç duymuyoruz bile... Çalışmak değildi onları yoran. Düzenbazların karalamalarına harcadıkları emek, bu kitleyi yorgun düşürdü. Arıtk herkes bir gemiye binmeye çalışıyor. Şairin, 'Bizi yaşamak değil ha bu telaş öldürecek' dediği gibi, insanlar sürekli bir yerden bir yerlere koşturuyor... Günü kurtarabilmek için... * Kimsenin kimseye yardım etmek için konuşmadığı yeni bir dünya anlayışı ile karşı karşıya kalındığı gerçeği ne acı ki başarıyla gizleniyor... 'Eskiden' diye başlanan masallar da bitti. Gelecek ile ilgili umutlar da... Nedir bu yeni bir dünya anlayışı? Menfaat... Bir bakalım etrafımıza, herkesin herkesten bir şey istediğine şahit olmaktayız... Belki kendimiz de dahil... Kim kimin elinde ne varsa onu istiyor. Bir yer işgal ediyorsak 'varız' edemiyorsak 'yokuz'... * Memleketim Elazığ'da bir dörtlük çok söylenir; Düş de gör düş de gör Rüya gör düş de gör Dost kim düşman kim? Bir kez düş de gör... Etrafımızdaki dostları, arkadaşları ve kısaca herkesi bir kez düşünce görüyoruz... Dost kazanmak için mutlaka düşmek mi gerek? Ama ne yazık ki 'Gelene ağam, gidene paşam' anlayışı hepimizin ruhuna işlemiş. * 'Sağırlar Evi'nde birbirini ağırlayanların durumuna düşmüş yeni bir dünya ve birer oyuncusu olan bizler, bu oyunu oynamaktan yorulmadık, bıkmadık ve usanmadık... Bu oyun 'Sağırlar Evi'nde sürekli kapalı gişe oynuyor. Tabii ki 'sağır' numarası yapanlara...