Vakit, gecikenleri affetmiyor

Her insan çözülmesi zor bir bulmaca gibi... Her anlatanı, her yazanı zafiyetlerden arınmış hatasız biri olarak görenlere de diyorum ki; -Hatalarla, zafiyetlerine yenik düşen insanlarla doludur yeryüzü... Ve yerin altı... * Kişilerin kişileri konuştuğuna şahit olduğum her ortamdan dörtnala kaçtım ve sıkıldım... Çünkü değerlendirmelerin kin ve nefretle yapıldığını ve insafa muhtaç olduğunu gördüm... "Beğenme" ya da "beğenmeme" haklarını kendine saklamadan genelleştirmeye çalışan insanların hangisinin doğruyu söylediğinden emin değildim... Tek taraflı doğrular pompalanıyordu... * İnsanlar değerlendirilirken konumlarına göre hüküm veriliyordu... Pis bir alışkanlığa dönüştü artık anlık hüküm vermeler... Bilinmeli ki; iradesini hür ve esaret altında tutanlar arasında daima bir uçurum vardır... Kimi zafiyetlerini yüreğinde kelepçeler. Kimi de hür bırakır ve alabildiğine gider... Bilinmeli ki; zayıflar daima zafiyetlerine yenik düşer... Zafiyetlerini kelepçelemekte gecikenleri ise vakit affetmiyor... Çünkü zaman geri getirilmiyor... * Dünün sevabı bugünün günahını silemeyebilir... Dünün günahı ise bugünün sevabını engellemeyebilir... Sadece bugün vardır... Vakit, gecikenleri bu yüzden affetmiyor... * Başkasının zafiyetlerini, günahlarını dün yedi düvele aşağılayarak, gülerek anlatanlar; devran dönünce güldüğü adamların makamlarına oturunca aynı zafiyetlere yenik düştüklerine ve teslim olduklarına şahit olunca: -Galiba insan kendini hiç görmüyor... * Doğru neydi? "Bana yakışıyor ama sana yakışmıyor" mantığı her insanın aklını esir ve nefsine köle etmiş... Adamın birine sormuşlar; -Nasıl bu kadar iyi bir adam olabildin? Demiş ki; -Kötü adamların hallerini görünce... İyi adam olabilmek için aslında fazla bir çaba sarf etmeye gerek yok... İyi adamların dizleri dibinde oturmak ve onları seyretmek kafi... Çünkü vakit, gecikenleri hiç affetmiyor...