Ve aşk yoktu...

> Lon­dra/İn­gil­te­re Bir adam neh­rin ke­na­rın­da otu­ru­yor­du... Yağ­mur ala­bil­di­ği­ne gri bu­lut­lar­dan aşa­ğı­ya doğ­ru ya­ğı­yor ve yağ­mur­la bir­lik­te esen de­li rüz­gâr 'ma­ne­vi­yat­tan uzak aşk­lar yok sa­yıl­ma­lı­dır' di­ye fı­sıl­dı­yor­du... Gök­yü­zün­de alev gi­bi ça­kan şim­şek­ler ya­lan aşk­la­rı if­şa edi­yor­du... Ve; "Aşk yok..." di­ye fer­yad edi­yor­du... Gök­yü­zün­den bo­şa­nır­ca­sı­na ya­ğan yağ­mur ken­tin cad­de­le­rin­de bi­ri­ken gü­nah­la­rı yı­kı­yor ve so­kak­la­rı sü­pü­rü­yor gi­biy­di... Bu­gün, dün­ya bir da­ha yı­ka­nı­yor­du... * Aşk, in­sa­nın da­mar­la­rın­da de­li bir kan do­laş­tı­rı­yor ve ka­ran­lık ge­ce­de at koş­tu­ran sü­va­ri­le­ri yi­ne pu­su­ya dü­şü­rü­yor­du... Aşk bir pu­su­dan mı iba­ret­tir sö­zün­de­ki ger­çek unu­tu­lu­yor ve ne za­man esir ala­ca­ğı ise bi­lin­mi­yor­du... Bir adam neh­rin ke­na­rın­da otu­ru­yor­du... Yağ­mur ala­bil­di­ği­ne gri bu­lut­lar­dan aşa­ğı doğ­ru usul­ca ya­ğı­yor­du... Gü­nah, def­ter­ler­de bi­ri­ki­yor­du... * Yağ­mur­la­rın yağ­dı­ğı o gün Eyüp Sul­tan Der­ga­hı' nda 'Dün­ya için Al­lah de­me­yen' hak dos­tu­nun diz­le­ri di­bi­ne otu­rup; "Ley­la'yı bul­ma­dan Mec­nun ol­ma... Kim âşık olu­yor­sa Al­lah için ol­ma­lı... Yok­sa, so­nu hüs­ran­dır... " söz­le­ri­ni din­le­di­ği o gü­nü dün gi­bi ha­tır­lı­yor­du... * Za­ma­nın in­saf­sız­lı­ğı ve ve­fa­sız­lı­ğı kar­şı­sın­da unu­tul­ma­ya mah­kum olan aşk­lar­da ye­nik dü­şen ni­ce yi­ğit­ler ba­şı­nı öne eğip, kı­lıç­la­rı­nı kı­nı­na ko­yup uzak di­yar­la­ra yol alı­yor­du... "Sa­bır­lı olur­sa bü­tün düş­man­la­rı­nın kül­le­ri, Ganj Neh­ri'nin ke­na­rın­da otu­rur­ken önün­den akıp ge­çe­cek!" di­ye yıl­lar­dır bek­le­yen o bir adam neh­rin ke­na­rın­da sü­ku­net­le, sa­bır­la, te­vek­kül ile otu­ru­yor­du... Kur­tul­ma­yı bek­li­yor­du... Yağ­mur­la bir­lik­te esen de­li rüz­gâr; 'aşk yok­tu' di­ye fı­sıl­dı­yor­du... Sa­hi, aşk yok muy­du?