Dü­şes'e a­çık te­şek­kür

York Dü­şe­si Sa­rah Fer­gu­son... Sa­na te­şek­kür edi­yo­rum. Ta İn­gil­te­re'den gel­din. Kı­lık de­ğiş­ti­rip iki En­gel­li Yur­du'na gir­din ve giz­li ka­me­ray­la en­gel­li ço­cuk­la­ra na­sıl bir "re­ha­bi­li­tas­yon" uy­gu­la­nı­yor onu gö­rün­tü­le­din. Ne iyi et­tin. Se­nin sa­yen­de Tür­ki­ye ken­di ger­çe­ği­ni gör­dü. Biz gu­rur­lu mil­le­tiz. Baş­ka­la­rı­nın bi­zim ek­si­ği­mi­zi söy­le­me­si­ne ta­ham­mül ede­me­yiz. Ken­di dı­şı­mı­za çı­kıp ya­şa­dı­ğı­mız dün­ya­ya bak­ma alış­kan­lı­ğı­mız da yok. Bi­raz, de­ve ku­şu mi­sa­li ya­şa­rız ya­ni. Ba­şı­mız hep ku­ma gö­mü­lü­dür ne­den­se! İş ada­mı, yö­ne­ti­ci ve­ya si­ya­set­çi. Sı­fa­tı ne olur­sa ol­sun; bu ha­li­mi­zi bi­len ya­ban­cı­lar ül­ke­mi­ze gel­dik­le­rin­de ne ya­par­lar bi­li­yor mu­sun? Gu­ru­ru­mu­zu ok­şa­yan ko­nuş­ma­lar ya­pıp bi­zim gön­lü­mü­zü alır­lar. Bi­ze, duy­mak is­te­dik­le­ri­mi­zi söy­ler­ler hep. Son­ra da bil­dik­le­ri­ni okur­lar pek ta­bi­i. Sen, ger­çe­ği yü­zü­mü­ze kar­şı söy­le­me ce­sa­re­ti­ni gös­ter­din. Dost­ça dav­ran­dın ya­ni. Ka­me­ra... giz­li çe­kim... Bun­la­rı yap­mak için ce­sa­ret la­zım mut­la­ka ama esas ce­sa­ret, ger­çe­ği söy­le­ye­bil­mek­tir. Sen doğ­ru ola­nı yap­tın. Bi­zim bir hu­yu­muz da­ha var. "Kol kı­rı­lır, yen için­de ka­lır" der ge­çe­riz. Bun­lar fe­na has­let­ler de­ğil el­bet­te ki ama bi­zim­ki bi­raz aşı­rı, if­rat du­ru­mu ya­ni. Sen "yen"i sı­yır­dın ve sa­yen­de kol gö­rün­dü. Biz şim­di ko­nu­şu­yor, ke­mi­ğin kaç yer­den kı­rıl­dı­ğı­nı tes­pit edi­yor, kay­na­ma­sı için na­sıl sa­rı­la­ca­ğı­nı tar­tı­şı­yo­ruz. Sen ol­ma­san ol­maz­dı bun­la­rın hiç­bi­ri. Ne olur­lar­sa ol­sun­lar, bu ço­cuk­lar bi­zim ço­cuk­la­rı­mız. On­la­ra iyi bak­mak ve şef­kat­li dav­ran­mak bi­zim gö­re­vi­miz. Evet, giz­li ka­me­ra fa­lan iyi şey­ler de­ğil. Fa­kat, baş­ka ça­re­si de yok bu işin. Ger­çek­le­ri or­ta­ya çı­kar­mak için kâh giz­li çe­kim ya­pa­cak­sın, kâh kim­li­ği­ni giz­le­ye­cek­sin. İşin ta­bi­atı ica­bı böy­le bu. Or­ta­da bir ger­çek var, in­kâ­rı müm­kün ol­ma­yan: Ço­cuk­lar iyi mu­ame­le gör­mü­yor! Ha, hep­si mi? De­ğil el­bet­te ki. Mü­kem­mel ba­kı­lan­lar da var. Ama, bi­zim der­di­miz ek­sik ve ku­sur­lu ba­kı­lan­lar. Sen gel­din, o ku­su­ra par­mak bas­tın. Esa­sın­da bu ço­cuk­la­ra iyi im­kân­lar ha­zır­la­ya­cak ka­dar im­kân ve gü­cü­müz var bi­zim. Boş ver­miş­li­ği­miz en­gel­li­yor bu im­kân­la­rın bir ara­ya ge­ti­ril­me­si­ni. Se­nin o giz­li ka­me­ra çe­ki­min, bi­zim boş ver­miş­li­ği­mi­ze dar­be in­dir­di. Bi­zi ken­di­mi­ze ge­tir­di. İyi hu­yu­mu­zu ha­re­ke­te ge­çir­din. Min­net­ta­rız sa­na. Mak­sa­dın ne idi? Bil­mi­yo­rum? İl­gi­len­mi­yo­rum da za­ten. Be­ni il­gi­len­di­ren se­nin ey­le­min so­nun­da ha­re­ke­te ge­çen or­tak akıl ve il­gi. İyi bir iş yap­tın. Te­şek­kür­ler... Yi­ne gel... Bek­le­riz.