O bi­zim da­ğı­mız­dı, yı­kıl­dı!..

Siz hiç da­ğın çök­tü­ğü­nü gör­dü­nüz mü? Ben gör­düm. Dün­ya­nın en acı ha­di­se­si!.. Ar­dın­dan her gün gü­ne­şin bat­tı­ğı, ayın doğ­du­ğu o da­ğın yı­kı­lı­şı­nı gör­me­ye yü­rek da­ya­nır mı? Ay ve gü­ne­şin taç­lan­dır­dı­ğı, rüz­gâr ve fır­tı­na­nın güç­len­dir­di­ği, yağ­mur ve ka­rın be­re­ket­len­dir­di­ği o hey­bet­li da­ğın yı­kı­lı­şı­nı gör­me­yi kim ar­zu eder. Gör­dü­ğü­nüz gü­zel­lik­le­rin ek­se­ri­si o da­ğa ait­se; ya­şa­dı­ğı­nız acı ta­sav­vu­run fev­kin­de olur el­bet­te ki. Be­nim da­ğım yı­kıl­dı. Hem de gö­zü­mün önün­de eri­ye eri­ye yı­kıl­dı. Bu ha­li ta­hay­yül et­me­nin im­kâ­nı yok. Ben de ede­me­dim. Eri­me ger­çek­leş­tik­ten son­ra dank edi­yor in­sa­na. Böy­le bir şe­yin ola­ca­ğı in­sa­nın ak­lı­nın ucun­dan da­hi geç­mi­yor çün­kü. Maz­har Gey­la­ni ev­la­dı re­sul­dü. He­pi­mi­zin "Maz­har Am­ca­sı" idi. Bi­zim için bir dağ­dı o. Çok hey­bet­liy­di çün­kü. Onun göl­ge­sin­de hu­zur için­de ya­şa­yıp gi­di­yor­duk. Ama o ve­fat et­ti. Kim der­di ki, Maz­har Am­ca ra­hat­sız­la­na­cak; o yet­mi­yor­muş gi­bi eri­yip bir de­ri bir ke­mi­ğe dö­nü­şe­cek ve son­ra da ve­fat ede­cek! Ola­cak şey mi? Ölüm Al­lah'ın em­ri. Kim ne di­ye­bi­lir ki? De... ya o eri­me ha­li? Ka­bul et­mek müm­kün de­ğil!.. Her­ke­sin se­vip say­dı­ğı Maz­har Am­ca ve­fat et­ti. İl­miy­le, ah­la­kıy­la, iti­ka­dıy­la, yü­re­ğin­de ta­şı­dı­ğı in­san sev­gi­siy­le, çev­re­si­ne gös­ter­di­ği il­gi ve alâ­ka­sıy­la, ya­kın­la­rı­na düş­kün­lü­ğüy­le bi­li­nen o fa­zi­let tim­sa­li Maz­har Am­ca... dost düş­man her­ke­sin gö­zü­ne dağ gi­bi hey­bet­li gö­rü­nen Maz­har Am­ca kü­çük bir ra­hat­sız­lı­ğa dü­çar ol­du ve ve­fat et­ti. Dağ bu. Bin­ler­ce, mil­yon­lar­ca can­lı ora­da ha­yat bu­lu­yor. Sa­yı­sız gü­zel­lik­ler onun bağ­rın­da ba­rı­nı­yor. İn­san­la­ra kâh göl­ge olu­yor; kâh üze­ri­ne vu­ran gü­ne­şin ışık­la­rı ile ken­di­si­ne ba­kan göz­ler­de bir renk cüm­bü­şü­ne dö­nü­şü­yor; kâh sev­gi­ye has­ret in­san­la­rın sev­gi kay­na­ğı olu­yor. Bu oluş öy­le ken­di­li­ğin­den olan bir oluş de­ğil el­be­te ki. Ya­ğan kar ve yağ­mur ol­gun­laş­tı­rı­yor onu. Bağ­rı­na çar­pan rüz­gâr­la­rın, yü­zü­ne vu­ran gü­ne­şin ve ayın et­ki­siy­le eri­şi­yor o ol­gun­lu­ğa. Maz­har Am­ca da se­ne­le­rin der­di be­la­sı ile ce­bel­le­şe­rek ol­gun­la­şan bir in­san­dı. Ev­lat acı­sı­nı da­hi tat­tı. Gen­le­rin­de soy­lu­luk var­dı onun. De­de­si Ab­dül­ka­dir-i Gey­la­ni, onun de­de­si de Pey­gam­ber efen­di­miz Mu­ham­med aley­his­se­lam. Bun­dan da­ha bü­yük asa­let olur mu? Maz­har Am­ca'nın özün­de soy­lu­luk var­dı. Aza­met ve mer­ha­met var­dı. İlim var­dı. Te­vek­kül ve sa­bır var­dı. Cö­mert­lik onun şah­sın­da bu­lu­yor­du ta­ri­fi­ni. Tek te­sel­li­miz, ge­ri­ye bir­bi­rin­den de­ğer­li ev­lat­lar bı­rak­mış ol­ma­sı. Her bi­ri­si bir cev­her bu ev­lat­la­rın. On­la­ra ba­kıp gön­lü­mü­zü fe­rah­lan­dı­ra­ca­ğız. Maz­har Am­ca'nın gö­zün­de­ki ışı­ğı, yü­zün­de­ki ay­dın­lı­ğı, kal­bin­de­ki sev­gi­yi ara­ya­ca­ğız. Gö­nül­le­ri fe­rah­lan­dı­ran o tat­lı söz­le­ri­ni duy­ma­ya­ca­ğız ar­tık. Ama de­dim ya, ço­cuk­la­rı var. On­la­ra ba­kıp te­sel­li bu­la­ca­ğız ar­tık. On­la­rın hey­bet­li be­den­le­ri­ni si­per ya­pıp kö­tü­lük­ler­den ko­ru­na­ca­ğız. Al­la­hü tea­la Maz­har Am­ca'ya rah­met ey­le­sin. Sev­dik­le­ri­ne, se­ven­le­ri­ne ve ya­kın­la­rı­na baş­sağ­lı­ğı di­li­yo­rum.