Düşünmek, nereye kadar...

Bu adam ne düşünüyor böyle, yıllardır?.. Havuzun başında. Eğilmiş. Bir eli çenesinde... Dünya giysilerini çıkarıp düşüncelerini giymiş gibi! Ayağı altında su şırıltıları... Hastane bahçesindeki "düşünen adam"ın en bariz özelliği; düşüncelerinin sanki görünerek bütün bedenini kapatıyor olması... Hem çıplak hem de edebe mugayir algılanmayan (belki de tek) eserdir bu heykel. * Düşünceyi zorlayacak şeyler yazmak istemedim bugün. Düşünmenizi açacak, kapayacak, değiştirecek filan değil... Farklı bir soluk aldım cuma günü ve o havayı size de aktarmak istedim. Tavsiye ediyorum; yılda bir kere de olsa Bakırköy'deki hastaneye uğrayın... Hasta değilken ve orada hastanız yokken uğrayın. Bu hastanenin niçin, kimler için yapıldığını düşünün; bu kadar insanın da sizin gibi birer insan olduğunu ve her birimizin bir gün onlardan birinin yerinde bulunma ihtimalimizin bulunduğunu düşünmek için uğrayın... * Delileri akıllılardan ayıranın "düşünememek" olduğunu zannederken, fena halde yanıldığımı öğrendim: Aklı hasta olanlar da düşünüyorlar, ama hep "aynı şeyi" düşünüyorlar! Bir gün önlerine bir problem çıkıyor. Yoluna kaya yuvarlandığını gören tren gibi, gelip buna dayanıyorlar. İttiriyorlar, olmuyor. Tekrar ittiriyorlar gene olmuyor... "Yolumda taş var! Neden yolumda taş var!" gibi düşünceler bütün ufuklarını kaplıyor. Her deneme karamsarlıklarını daha da artırıyor. Sağlıklı düşünemeyenlerin pek çoğu; kendilerini, ray üzerindeki bir tren gibi algılıyorlar. Hâlbuki her insan, her engelin "çevresinden dolaşarak" arkasına geçebilir ve hayat yoluna devam edebilir! En kolayı, size engel olan "kayayı" olduğu yerde bırakmak ve yolunuza devam etmektir! Öyle değil mi? * Bu heykel, gerçekten de bu hastanenin "ruhunun simgesi" gibi! Ben düşünüyorum. Hep aynı yerde, hep aynı pozisyonda, hep aynı şeyi düşünüyorum; fakat böyle yapınca hiçbir şey değişmiyor! Biraz da bunu düşünün, diyor!