Ben, senin, neyindim?...

Ben... Senin... Neyindim?.. Ben, neyindim senin; Unuttum!.. § Ilıcacık bir gündü,, ve terliyor gibi ıslanıyorduk, görünmeyen yağmurda... Soluk gibi sokuluyordu içimize, havayla karışmış su... Kaşlarında birikiyordu "yağmayan" yağmur... En güzeli; kirpik uçlarında parıltılar "top"lanıp, büyüyordu... Ve kırptıkça gözlerini birbirine karışıyor, ağırlaşıyor, asıldıkları tellerden kopup, kayıyorlardı ıslak teninde, yüzünün... § Eğilmiştin... Burnunun üzerinden bir damla atlamıştı boşluğa,,, ve ben onu yakalamak istemiş, ama başaramamıştım... Işık saçarak uçtu havada damla, ve minicik bir papatyanın tam da sapsarı gözünün üstüne düştü... İşte o sırada sen, avuçlayıp yüzümü, kaldırdın... Sen, bakışlarını saplayıp bana, sordun: "Ben... Senin... Neyinim?.." ..... Senden, tenime dökülen korlar suratımın ıslağında "cozz" dedi!.. Ve izi kaldı alnımda; Adının!.. § Ben... Senin... Neyindim?.. Ben, neyindim senin; Unuttum!.. § Avucum terliyordu... Avucumla avucun arasında bir bilet ıslanmış, liflerine ayrılmıştı... Geldi, hadi, dedin... Hadi'dim ben de, ve otobüse bindim. Mahzun mahzun bakarak, şoföre açıp elimi; avucuma yapışık son biletimi gösterdim. Güldü kır bıyıklı tombul adam, başını salladı... Diğer elimin tırnağıyla kazıyıp, bilet kumbarasına tıktım küçük kâğıt topunu!.. Sana baktım, ordaydın, bana bakıyordun; işte bunun için sıcacıktı hava!.. Belirsizce kendini işaret ettin. Bunu, içimden; "ben" diye okudum... Sonra bana doğru uzattın parmağını, sadece benim anlayacağım şekilde; "senin" diye çevirdim işaretini... Ardından, biraz muzip, biraz mahcup gülerek ve tek gözünü kırparak; "neyinim" diye sorar gibi başını sallayınca... İnan ki... Otobüsün içinde... Az daha... Cevabı haykıracaktım!.. § "Ben, senin, neyindim?.." ..... Unuttun mu gerçekten; Sen, benim,, neyimdin?..