Beni, uyarır mısın?..

Sen beni, ben de seni... Biz, birbirimizi uyarmazsak; kim uyarır ki bizi? Öyle değil mi? § Ben, hep seviniyorum; hataları "sevdiklerimin yanında" yaptığımda, biliyor musun?.. Çünkü sevdiklerim, beni uyarıyorlar... Çünkü sevdiklerim, beni uyaranlardır... Sevdiklerin de; seni uyaranlardır! § Beni sevenler; beni uyaranlardır... Seni sevenler de, seni uyaranlardır!.. Hadi gel, biz de her uyarıdan; bir sonuç çıkaralım... § Birilerinin işidir sanki sevmenin tarifini yapmak. Bazılarıysa, sadece "tarif" yapmayı iş edinmişlerdir; kitaplar, kitaplar, kitaplarla... Sazlar, sözler, edebiyatlarla... Da; Nedir sevmek?.. § Sevmek; bir insanı sadece "bir insan olduğu için" sevmek... Ona acımak... Onu, içinde bulunduğu kötü durumdan kurtarmak için, her an; "kılını kıpırdatmaya" hazır beklemek... ...de demek değil mi?.. § Görmemezlikten de gelemezsin ki artık; bir çocuk kadar saf ve doğal, dümdüz ve dolambaçsız baktığın zaman!.. "Aman, giyinin, dersin... Sayın kral; sokağa elbiselerinizi giymeden çıkmışsınız... Lütfen geri dönün ve giyinin... Yoksa bu halde herkese rezil olacaksınız!.." Anlatabiliyorum, değil mi?.. § Büyükler, boşuna mı diyor: "Aman yavrum, ateşe yaklaşma!.. Aman evladım, yoksa yanarsın!.." Hangi yürek dayanır, süt kuzusu bir tenin sobayı tutmasına?.. Analar, bizden de çok döker gözyaşlarını; ağlayışlarımıza!.. § Sor kendine, şunu sor: Bu, beni seviyor mu?.. Seviyorsa; yanlışı diyen dildir, gönül doğrulardadır... Dil sürçmesi düzelir, niyet yanlış değilse!.. § Şimdi; sen beniii, ben de seni... Yani biz, birbirimizi uyarmazsak; bizi kim uyarır ki yanlış yaptığımızda, yoldan saptığımızda? Öyle, değil mi?..