Bir gün gelir..

Ve bir gün fark edersin ki; Toprağın ölü karanlığı içine atılmış filizlerden bazısı kaldırmış başını... Güneşi görmüş... Ve görülmeyi istemiş... * Kör tohum, kara toprağın içinde, bilir bir şeylere ihtiyacı olduğunu... Duyar senin ayak sesini... Bu ses bir ninni gibi gelir ona; sanır ki hava sensin, su sensin ve güneş sen... Seni dinler; ayak sesini ve çapa sesini ve türkünü, gürültünü... * Hâlbuki sen bilirsin; bir çamurlu adam olduğunu. Ama çamurdan çıkmaya çalışan tohum bunu bilmez... Sen bilirsin; bir gün geçer senin boyunu, diktiğin fidanlar. Ama bunu sen bilirsin! * Bir gün gelir; Zaman kaybettiğini düşünmeye başlarsın, boş yere işini ertelediğini, yok yere ömrünü tükettiğini... Kucağında, doymak bilmeyen bir bebek var gibi gelir; ..hem de her yanın feryat figan ve gözyaşı içinde çocuklar, çığlık çığlığa bebekler doluyken! * Fakat, öyle bir gün gelir ki; tohumlar patlar, topraktan çıkar, seni görür, güneşi tanır, ve farkı bilir! İşte o zaman, oturursun bir kenara; sevinç gözyaşları dökmek için... O zaman, yorgunlukların boşa gitmediğini; dokunur gibi bilirsin! Bir zamanlar yazmış olduğun her harfin, söylemiş olduğun her sözün meğer birer kazma vuruşu olduğunu hissedersin; altın madeninin toprağına... * Kürek kürek ve avuç avuç toprak eşelemek kolay değildir; Cevherin derinde olduğunu bilmeyen için!.. * "..... Bir gün... Sanırım ki pek çok kimse... Öyle mutlu olacak ki yaşadığı hastalıklara... Ve çektiği sıkıntılara... Deseler ki onlara; tekrar dünyaya dönseydiniz ne olmak isterdiniz, ne yapmak isterdiniz?... Diyecek ki onlar; Hasta olmak isterdik, sıkıntı çekmek isterdik... Ve hatta neyimiz varsa satıp ta, dert satın almak isterdik!.. ....." * Bildiğim ve bilmediğim bütün hastalara geçmiş olsun ve derdi, sıkıntısı, üzüntüsü olanlara...