Bu gazetede, ben bile!.. :)

Edirne'den Kars'a kadar her yöne gidecek otobüsler eskiden Topkapı'dan kalkardı. Surların dışında kalan geniş alan insan ve otobüs kaynardı. Bütün o hengâme şimdi eski Türk filmlerinde kaldı... Lise çağımın bir yaz günü. Çorlu'ya gidiyorum. Bilet alıp otobüsteki yerime oturdum. O zamanlar hemen her vapur, tren ve otobüse fukara "gasteciler" biner, koltukları altındaki gazeteleri satmaya çalışırlardı. Hâlâ gözümün önünde; sağ sırada ortalarda oturuyorum, ön kapıdan biri bindi; "gazete, Türkiye, haberler" filan diye tekrarlıyor. Demek ki harçlığımdan kıyabildiğim "fazla" bir 25 kuruşum varmış. İstedim, getirdi. Kim bilir o kimdi, hangi abiydi... * O zamanlar sadece bir iki gazete ofset, diğerleri (eski usul) tipo baskı yapıyor. Haberlerle pek ilgilenmiyor, hızlı geçiyorum. Orta sayfa ise çarşaf gibi geniş ve bütün hazırlanmış: Aman Allah'ım, karman çorman vinyetler, orada burada şiirler, silik resimler, fıkralar, basit basit çizgi romanlar... O sayfaları, o haliyle görünce, birdenbire öyle sevindim ki!.. Ve dedim ki: "Bu gazetede ben bile çizerim!.." Hatta o gazeteyi uzun zaman sakladım. Yüce Mevla, işte o saf çocuğun, yeni yetme o kayıp delikanlının sözünü bir dua olarak kabul buyurdu. Bir gün geldi; önce çizer olarak, sonra da yazar olarak beni o gazetenin sayfaları içine sarmaladı ve bu memleketin en çok satan gazetesi Türkiye'de bir isim, imza sahibi yaptı... * Bugün gazetemiz 40 yaşında. Başladığı günden bu yana, içinde doğanlarımız ve hayatta kalanlarımızla değişmeyen aynı gönül kadrosu, dile kolay tam 40 tane sene... Güne özel, ben de bir minik hatıramı aktarmak istedim böylece. Allah ayırmasın; hiç birimizi hiç birimizden. ....... 22 Nisan aynı zamanda Hatice anneciğimin de vefat ettiği gündür. Ve yine 22 Nisan TUĞRA GÜNÜ'dür; Mehmet Han'ın gemileri bu sabah Haliç sularında görülmüştü ki geniş izahı sitemizden bulunabilir...