Civciv ve sevmek

Gene aynısı oldu: Gene seslerini duyup sokağa çıktım, gene alamam çünkü alsam da ilgilenemem dedim. Suratlarına bakınca gene kıyamadım ve kucağımda yirmi beş civcivle bahçeye döndüm. Bir kocaman koli buldum. Ortasına bardak kapatılmış kâsede su hazırladım. Fakat suları, içine düşebilecekleri kadar derin ve kendilerini ıslatabilecekleri kadar geniş olmamalıydı. Ayrıca ilk suları şekerli olmalıydı, serum niyetine... Bir kısmı daha iriceydi, beslenmeleri kolaydı. Ama çoğu küçücüktü bunların, yemleri de ince olmalıydı. Yemlerine ve sularına parmağımın ucuyla dokunmalıydım ki nereden ne yiyip içeceklerini öğrenmeliydiler. * Onların "çaresizlik tenceresi"nin üstünü, bir "çare kapağı" olup örtmeye çalışıyor ki insan; kıvamı bozulmasın, tadı kaçmasın, çiğ kalmasın, dibi tutmasın, yanmasınlar! Çok güzeller: Renk renk, cıvıl cıvıl, sevimli, minicik ve savunmasızlar... Güneşte kalmasınlar, ıslanmasınlar, üşümesinler, hastalanmasınlar, korkmasınlar, ezilmesinler... Faydalı yiyeceklerle doyup, temiz sulardan içsinler. İshal olmasınlar, yediklerinin faydasını görsünler... Düşmesinler... Nazarlanmasınlar... Vahşi kuşlar kapmasın, kediler çalmasın... Cikciklemeleri hep kulağımda, kendileri hep gözümün önünde ve hep aklımın kenarında dursunlar... * Her sene aynısını diyorum; bir daha almayacağım! Her sene aynısı oluyor; suratına baktığıma kıyamıyorum!.. Sonra düşünüyorum: Bu iş zorla kimseye yaptırılamaz. Çünkü sevmese, insan bunlara bakamaz... Daha sonra da insan yetiştirmek için çabalayanları düşünüyorum: Talebesine elbette bir civcivden fazla ihtimam gösteren büyükleri hatırlıyorum... Ha civciv, ha insan; anlıyorum ki bu işi "sevgi" yaptırıyor!