Çöl bitti!..

(1) Bıraktığın yerdeyim, toprağa diktiğin bir çınar fidanı gibi. Büyüyorum, içime ve dışıma doğru... Bıraktığın yerdeyim; Çünkü, seni seviyorum!.. § (2) Bir sırrımı vereyim mi sana? Ben de sessizlikten çoook nefret ettim; ..biliyor muydun?.. ..... Dilin dokunmadan dudağıma, yapıştı ağzım ve içi dolu ama üstüne adres yazılmamış bir zarf gibi, unutuldum!.. Tarihi silinmiş yıllar içinde; İsmi, ve cismi bile olmadan!.. ..... Sessizlik; "sağır gibi olma halidir" belki, çoğu kimseler için... Sessizlik; bana göre sensizliktir. Sensizlik ise; nefessizlik!.. § (3) -Biliyor musun, avucunda bir telefon var ve sevdiğin onun içinde!.. -Şimdi öğrendim... -Ben de. Öğrendim ve söyledim!.. ..... -Biliyor musun, biliyor olduklarını bilmemek ile bilmiyor gibi davranmak arasında büyük farklar yok; okuyup yazmayanlar ile okuyup yazması olmayanlar arasında pek de fark olmadığı gibi!.. (Kendime not: Bu şablonu "sevmelerin" üzerine koymamam lazım!..) § (4) Üşüdükçe, Sarındım yalnızlığıma... ..... Ben, yalnızlığa sarıldıkça; yalnızlık bana sarıldı... ..... Yalnızlıktan üşüdükçe sarındım yalnızlığıma. Ve benden evvel; Zaman terledi!.. § (5) Çöl bitmiş... Ve adına "mecnûn" denen; Yârini görmüş. Herkes, ne yapacağını merak ederek ona; o ise, Leylâ'ya bakıyormuş. Sonunda sormuş yanındakilere: "Bu kim?.." ..... Sen, kimsin?..