Çözüldü gökkuşağım...

Bekledim!.. Ben büyüdükçe, özlemim küçülüp azalacak sanmıştım! * Büyüdüm... Meğer büyüdükçe büyür ve azalmaz, içimde azarmış özlemin... * Azaldım... Her şeyim azaldı, nem varsa tükendi, eridi, gitti ve sadece, içimdeki özlemek kaldı! Sanki artık sadece "özlemek" biliyorum; konuşmak bilmiyorum, susmak bilmiyorum, bakmak bilmiyorum ve baksam görmüyorum zaten... Acıkmak, susamak; uyumak, uyanmak; kelebek kovalamak bilmiyorum... Savrulan gökkuşağımın çözülen iplerini bir araya toplamak bilmiyorum! Sadece özlemek biliyor, özlemek içiyor, özlemek soluyorum; etim, kemiğim, saçım, kirpiğim, dudağım özlem kokuyor; ve en çok da bakışlarım... Özlem olmak neye benziyor? * Ben, yok'um... Sen bile yoksun özlemin kadar! Senden bile çok seni özlediğimi hisseder oldum... Özlemeden sadece sen olsan, ne olur? Bi de sadece sen olsan, ne olur; sadece seni duysam ve özlemin çınlamasa kulaklarımda... Özlemin çığlık atmasa! * Bi de sadece sen olsan... İçiiim ahh, böyle kurumuş olmasa özlemekten; ..ve doysam... * Bekledim! Ben büyürüm de bir gün; özlemin küçülür biter, dedim... Bitmedi! Ve yine anladım ki; olmayışın bile var oluşunun delili!