Gönül gözü neylesin...

Yoktun ki baktığım hiçbir yönde... Hiç dolanmadı bir kuşak gibi, aynı anda aynı rüzgâr; ikimizin beline... * Hiç... Ama hiç tuzu karışmadı; Gözyaşlarımızın!.. Hiç sıvazlamadım kaşının kuyruğunu... Zülfünü yatırmadım hiç; ıslatılmış parmağımla... Ve hiiç, hiç silmedin terimi! .. * Olmadık hiç aynı anda, aynı göğün altında... Aynı ufku bile aynı yerden görmedik... ..... Bir yıldızımız vardı, bir de ay; konuşurduk... Bilmiyordum; duyar mıydın gerçekten?.. Ben, yaşardım; seninle... Bıyığı süte batmış kediler nasıl bakarsa, suçlu; korkardım görülmekten... 'Suss' derdim... Ay susardı!.. Seni bana saklardı!.. * Göz 'görmeliydi' önce... Yo, 'göz' görmeliydi önce, ki; ırak olsun gönülden, artık göremediği!.. Sen, gönülsün!.. Sen, gönlümsün!.. * Göz görmeyince gönülden uzak olunmaz... Gönülden bakınca; gönül görülür!.. * Yüreğim, sıcacık... Sıksan, sanki buhar çıkacak! Sıkılsan, damlar mıyım yüreğinden!.. Yoksa, dünyada mekânım; Kalbin mi?.. * Yani sen... Var mısın, bilmiyorum; Kalbimin hâricinde!.. * Bu kadar yokluk 'var'lığı getiriyor; mümkün olmaktan çıkıyor olmama ihtimalin!.. Muhtemel olsa bile gözümü göreceğin; bunu beklemiyorum... Gönül, gözü neylesin!..