Gülümsersen büyürsün

Bazen gülümsemeyi unutuyor, ihmal ediyor veya etkisine inanmıyoruz. Sebebi ne olursa olsun; karşılaştığımız kişiler tarafından gülümseyen bir yüzle hatırlanmıyorsak, mesulü biziz. Daha da kötüsü; asık surat ve çatık kaşlarla toslaştığımız, asıl kendimiziz!.. * Bana gülümseyen bir fotoğrafını yollasana, dedim. Biraz zaman geçti. Nihayet: Küçükken gülümsüyormuşum ben, dedi!.. Fakat sanki sadece çocukluk resimlerim gülücüklü... Sonra bir dönem gelmiş, gülücüğüm solmuş... Ve bir daha da konmamış pembe kelebekler yüzüme... Belki... Belki bir de; büyüyünce güleceğim sanırım... Büyüyebilirsem! * Yok ama, dedim tam tersi. İyi dinle şu sözümü. Kulağın açık mı? Büyürsem gülerim, değil; Gülümsersen büyürsün! Gülerken, güldükçe büyüyeceğine inan... Büyükler örnektir buna. * Kendimiz, kendimizi unutuyoruz çoğu zaman! Akıl etmiyoruz nasıl göründüğümüzü... Aynaların karşısındayız her dakika, ama görmüyoruz. Duvarlara asılmış aynalara bakarken gülümsüyoruz, o zaman kendimizi gülümserken görüyoruz; fakat konuşurken, yürürken, yani insanların arasında gülümsemek pek aklımıza gelmiyor! Her insan birer aynadır! Hem de yüzümüzün son şeklini hafızasında tutan birer aynadır! Şimdi, sen; asıl hangi aynanın karşısında gülümsemelisin acaba? * Duvardaki aynaların karşısında kendini kontrol et. Fakat canlı aynaların, insanların karşısındayken gülümsemeyi unutma sakın! İşte o zaman, bütün aynaları hep gülümserken göreceksin: Her insanı ve onların yüzünde kendi aksini, gülümserken göreceksin...