Her bir yolun iki ucu

Bizler, şimdi "var" zamanların havasını soluyoruz! Telefonlarımız var, arabalarımız var, evlerimiz var, her şeyimiz fazlasıyla var, ama biz de varız!.. Her şeyimiz "birçok" tane, ama biz "bir" taneyiz! Hepimiz, her zaman, işte bunu söylemeye, bunu anlatmaya, bunu hissettirmeye çalışıyoruz karşımızdakine ve herkese. Çünkü işte "bunu" hissediyoruz... * Bugün hangi evinde kalıyorsun? Bugün hangi arabayla geliyorsun? Bugün hangi kıyafetlerini giyiniyorsun?.. En çok hangi e-posta adresini kullanıyorsun? Daha çok hangi telefonundan arayayım seni? Farkında mısınız; her sorunun içinde bir "ben" var aslında. Yani "sen" var!.. Evet, yollar hep, "sana" çıkıyor! * Yollar hep sana çıkıyorsa, bana çıkıyorsa, bilinmesi gereken şu var aslında: Her yolun iki ucu var; sen ucu ve ben ucu! Yani bir ucu bir yana diğer ucu öbür yana çıkıyor. Yani oradan yola çıkan buraya geliyor, buradan yola çıkansa oraya gidiyor! Her yol sana çıkıyor, her pencere sana bakıyor, her kapı sana açılıyor da, ben hangisini tıklatayım? Veya ne fark eder; hepsi de seni bana getirdikten sonra! * İşte bu altı paragrafın altında, altı altından tabaka var; kazan kazanla altın bulacak, defineye sahip olacak! * Her şeyimiz var. Ve fazlasıyla var; ama... Biz de varız!.. Her şey, biz olduğumuz için var ve biz olalım diye var. Dikkat! Eşyalarımız var olduğu için, onlar var olsun diye biz var değiliz!.. Sen olmasan, ama her şeyin olsa, ne kıymeti var... Veya sen olsan, hiçbir şeyin olmasa, ne fark eder! * Senin farkındayım... Benim farkında mısın? Birbirimizin farkında olduğumuz zaman dünya hep daha güzel olacak!