İşte bir olduk!

Geçen günkü yazıda; "terör, bu topraklardan istediğini alamayacak" demiştim ya. Hakikaten de alamayacak. İşte bunun delili Van'dır, işte bunun ispatı Erciş'tir... Büyük bir sınavdı verdiğimiz: Kırk yıldır terör ve dört gündür deprem enkazı... Fakat bu güzeller güzeli coğrafya ve bu koskocaman millet için değil haftalar, aylar ve yıllar; asır diye ifade edilen zaman bile ancak karpuzun bir dilimi kadardır. Öyle ilginç motifleri var ki Anadolu'muzun; sarmaşık gibi birbirimizin içinde olduğumuzun, dallarımızın birbirine dolandığının, çiçeklerimizin bile birbirine koktuğunun farkına ancak böyle can yangınlarında varıyoruz. * Geçtiğimiz pazar okunsun diye cumartesi günü baskıya giren bir önceki yazımızda; "artık bir olmanın vakti" olduğunu söylemiştik. "Bugün ağlaşma günü değildir... Bugün köken, din ve millet ayırımı yapmadan, birlik olma günüdür" demiştik. Allahü teala öyle bir musibet gönderdi ki; işte o yazı baskıdayken "bir" olduk! Yerle bir olduk ve içimiz yana yana "bir" olduğumuzu hatırladık! * Kürt'ün eli Türk'ün eline sımsıkı sarılmıştı o anda ve her Türk; "sen Kürt müsün" diye sormadan elini sokuyordu enkaz deliklerine... Yıllardır, Van'dan da gelen terör haberleri çok acıtıyordu canımızı. Hâlbuki şimdi, Van'da kaydedilmiş çok çok acı, ama "kardeşlik" görüntülerini izliyorduk. Bunca karışıklık içinde; çadır hastanelerinde, birbirinden ayrılmış şişeler gören oldu mu hiç? "Bu Türk kanıdır, bu Kürt kanıdır, bu ise Arap kanıdır" diye ayıran oldu mu?.. Elbette hayır! * Bizler aynı beşikte sallanan, aynı davulun sesiyle halay çeken, aynı Kâbe'yi tavaf eden, aynı camide namaz kılan, aynı mezarlığa gömülen insanlarız. Bizler acı günde bir olduğumuz gibi, tatlı günde de bir olanlarız. Dilerim ve umarım, artık bunu anlarız...