Kâğıda, aşkı yazmak

(Sıcacık ummayı, ve soluksuz beklemeyi kim bilir; ben kadar, ve mezarında dua bekleyen bir anne kadar?!.) .......... ir Gediz, iki Menderes, ve gözlerim akıyordu, aynı denize... Gözlerim, bakıyordu arkalarından; artık çook ardında kalmış olduğu gidenlerin... * Gül kokan bir evdi o... Kapısında da güller vardı... Kapısına, güller sarılmışlardı ve güller koku dileniyordu; sanki dillenip!.. ..... Ben mi?.. Ben, canıma gül çalılarının sokulmasına razıyken; pembe, kızıl, ak ve sarı gül yaprakları serpilir gibi oldu başıma... Ben, nalınındaki ter kokusuna taliptim; baktım ki yâr, yârenlerini göndermiş bana!.. * Güneş bir kere daha eğilip denize, bir kere daha kandı suya... Ben; sulandıkça susayan zavallı köle... Teni çatlamış, damağı kuru yongalara dönmüş olan ben; avucuma bir damla düşer de emerim diye yağmur duasına çıkarken; "Yıldız duasına çık", dediler bana!.. ..... Ağladım... Önce kederden, sonra sevinçten; Habeşli bir zenci heyecanıyla!.. ..... Horlanıp, hakir görülüp ağladıkça; toplandı avuçlarımda göz yaşlarım. Ve baktım ki... Bir de baktım ki o zaman; Gökteki "yıldızlar" avucumdaydı işte! Ve işte; her biri birer pusula gibi yön, ve kaybolmamam için yol gösteriyorlardı bana!.. * Yârin izine bir vadide rastladım; dere yatağındaki evde... Pembe beyaz ayva çiçekleri açmış, kısır dut bile coşmuştu sevincinden... Bahçede güller de vardı ama; kokmuyorlardı hicâplarından!.. Çünkü yârin hırkasının, eteğinin astarından bir küçücük bez parçası kalmıştı; "O" kokan!.. Oydu kokan; böyle, doyulmaz... Ve duyulmaz şekilde; oydu canımda!.. * Her yerde O, herkeste O, her şeyde O vardı şimdi... Dün gülsem de, artık anlamak zor değildi, Mecnun'un; "ayaklarını öperek yüzüne sürmesini, sevdiğinin sokağından geçmiş olan köpeğin!.." * Bir Gediz, iki Menderes, ve şu dere; toprağı yarıyordu... Yar arıyordu gözlerim; gözyaşım yarıyorken yüzümü ve ben umarken yuvarlanmayı gözyaşımın peşinden!..