Kavrulmak, bir ateşte!

Ben seni sevdiğimde de böyleydi gözlerin: Kömür koru gibi parlak ve zehir gibi sıcak! Seni sevdiğim gün de titriyordum elini tuttuğumda ve ismimi senden duyduğumda... Ben seni sevdiğimden beri annen ve annem, baban ve babam hep aynı insanlardı. Dokunduk birbirimize: Sizler de bizler de bir elin parmaklarına benzeyen birer aileydik. Sarılacaktık. Birer parmak gibi bir diğerinin arasına, karışacaktık... * Ben seni sevdiğimden çok önce doğmuştu annen, Karadeniz'in dağlarında. Dediler ki; onun babası bir Gürcü kadından doğmuştu ve bir Laz kızını kaçırmıştı... Babanın dedesiyse Fırat ve Dicle arasından hiç çıkmamış bir Kürt'tü. Kendi oğluna da, anası gibi bir Arap kızını gelin almıştı... Aynı dili konuştuğumuz baban, bir kere bakıp yüzüme memleketimi sordu: Üçüncü büyük dedemin Plevne Kalesini savunanlardan olduğunu ve Boşnak, Pomak, Makedonyalı gelinlerimizi anlattım. * Bakıştığımızda gözlerimiz ışıldasa da, soyağaçlarımızda kırılmış filizler, kurumuş dallar ve kurşun yaraları vardı!.. Büyük ateşlere oturtulmuş bir kavurma sacı edilmişti bizim için üç kıta! Yüz yıldır, yandıkça en ortaya toplanan ve kendi yağında kavruldukça tekrar karıştırılıp dağıtılan insanların çocuklarıydık... Hâlbuki aynı kökten beslenen, altı yüz yaşında bir ağacın dallarıydık. Suçumuz ise; bayrağımızın kırmızı ve sancağımızın yeşil olmasıydı! Ben seni gördüğüm zaman da titremiştim. Çünkü sen de bizlerle aynı ağaçtan kırılmıştın! Sonra hepimiz ayrı yamaçların toprağına fırlatılmıştık! Sen ve ben kurumayabilenlerdendik! Direndik. Dedik ki: Biz, aynı ağacın dallarıyız. Aynı elin parmaklarıyız. Birbirimizi sevebiliriz ve birliğimizi bozmaya çalışanlar karşısında yumruk oluruz ancak! * Ey benim kor gözlü biber acım! Ben seni, ilk gördüğüm günden beri sevdim; aynı göğün altında, ve aynı toprağın üstünde... Ve aynı ateşin içinde!