Ko­yun an­lat­sın sen din­le

İnkâ­rın ik­ra­rı­nın (açık­ça söy­le­me­nin) özel­lik­le de okul­lar­da mo­da ol­du­ğu yıl­lar­da; bir öğ­ren­ci aya­ğa kal­ka­rak, ders için he­nüz sı­nı­fa gir­miş olan öğ­ret­me­ne; -Efen­dim, bir so­ru so­ra­bi­lir mi­yim, di­yor. -Sor, di­yor öğ­ret­men. -Al­lah var mı? Di­yor öğ­ren­ci, doğ­ru­dan... Di­yor ama bel­li ki az ev­vel sı­nıf­ta bu ko­nu tar­tı­şıl­mış ve bel­li ki ka­fa­la­rın bir kıs­mı ka­rı­şık. Bu­nun için öğ­ret­men hiç bek­let­me­den; -Sen var mı­sın, di­ye so­ru­yor. ..... -Va­rım, di­yor bi­raz afal­la­mış olan ço­cuk. -Sen var­san Al­lah var, di­yor öğ­ret­men... Bak ba­ka­lım çev­re­ne; el değ­me­den ya­pıl­mış ne var, ken­di ken­di­ne ol­muş bir şey gö­re­cek mi­sin? * Ho­ca­nın bi­ri ise kır­da do­la­şır­ken bir ço­ban gö­rü­yor ve onu sı­na­mak is­ti­yor. Se­lam­la­şı­yor­lar ve he­men; -Al­lah var mı? Di­yor ho­ca. -Ya ho­ca, di­yor ço­ban; bu na­sıl bir so­ru, var el­bet­te!.. -Ner­den an­la­dın var ol­du­ğu­nu, di­yor ho­ca. -Bak di­yor şu sü­rü­ye; on­la­rın bir ço­ba­nı ol­maz­sa kurt yer, kay­bo­lur­lar... De­mek ki bu dün­ya­nın, yıl­dız­la­rın da bir sa­hi­bi var... -Pe­ki di­yor ho­ca, Al­lah na­sıl­dır?.. -Ba­şı­nı sal­lı­yor ço­ban sı­kın­tı­lı, la hav­le çe­ki­yor, ama ce­vap da ve­ri­yor: -Bak, di­yor ço­ban, par­ma­ğıy­la gös­te­re­rek... Git şu ko­yu­na ve sor ba­ka­lım, sa­na ço­ba­nı­nı an­lat­sın!.. * Bir if­tar son­ra­sın­da­ki soh­bet­te, bü­yük­ler an­la­tı­yor ben din­li­yor­dum bun­la­rı... O gün­den son­ra ne za­man bir ko­yun gör­sem ve­ya ço­ban la­fı duy­sam ha­tı­rı­ma ge­lir ol­du in­sa­noğ­lu­nun hâ­li... Ha­ki­kat­le­ri an­lat­ma­nın en ko­lay ve et­ki­li yol­la­rın­dan bi­ri; mi­sal­ler­le, hi­kâ­ye­ler­le an­lat­mak el­bet­te... Bi­li­yo­rum ar­tık; an­la­ya­ma­dık­la­rı­mı öğ­ren­mek is­te­di­ğim za­man ne ya­pa­ca­ğı­mı: Otu­ra­ca­ğım bir ko­yu­nun ba­şı­na; o an­la­ta­cak, ben din­le­ye­ce­ğim, o me­le­ye­cek ben an­la­ya­ca­ğım!..