Köklerim vardı

Köklerim vardı; Yapraklarım birer karış üzerindeyken başımın!.. * Fakat, meyvelerim de vardı o zaman. Belki de, meyvelerim asıl o zaman vardı!.. * Köklerim vardı; Koptu bazısı, kimi çürüdü... Kesti pek çoğunu da insanlar... Halbuki bir yavru gibi; emdikçe besleniyordum her kökümden, ve beslendikçe büyüyordum... * Şimdi, öyle bir yavruyum san ki; anasız, ninesiz, ebesiz, bibisiz... Soğuk rüzgarlar donup yapışıyor her dalıma, ve her damla yaş buzdan birer hançer olup sarkıyor yanağımdan... Yalnızlık; titremekmiş... Titremekse; sensizlik!.. * Her parmağım, henüz gözleri açılmamış birer minik kedi yavrusu gibi titriyor, kıvranıyor, sızlanıyor; sana doğru... Dilim kurumuş ve kuruyan damağıma sürtündükçe hışırdıyor sarı yapraklar gibi... Dedim ya, köklerim vardı benim... Dedim ya; Demez olaydım! * Belime kadar toprağa gömülmüşken; bilmediğim yerlere uzanıp, bilmediğim yerlerden dönerek beni besliyordu köklerim... Aklım başımın, yapraklarım dallarımın bir karış üzerindeydi ama, büyüyordum... Ve büyütüyordum meyvelerimle insanları... * Köklerim vardı benim; karanlıkta yürüyüp, bulduğu aydınlığı bana akıtan köklerim vardı... Bazısı koptu, bazısı kesildi, bazısı çürüdü, bazısı da kaybederek beni karanlıkta, kayboldu... Şimdi, sen... Bir sen kaldın; bana en uzakta, ama en ince kökümle beni emziren... * Bir sen kaldın, bir de gürleyen dallarımın mavi göklere hallaç pamuğu gibi bulut attığı zamanları anlatan bu sızlanış: Köklerim vardı!.. Yani... Hani... Sana söylemiştim ya bir zamanlar; Bir uçurtma ipi gibi olduğunu!