Meleklerin "parmak izi!"

Ben bu yazıyı yazarken kar yağıyor... Bembeyaz, ardı arkası kesilmez ve hiçbiri birbirine benzemez, sayısız kar tanesi; önce beliriyorlar, sonra savruluyorlar, ardından yere düşüp birikiyorlar. * Bu yazıyı yazarken, kar yağıyor... Kar yağması meleklerin işi elbette, ama biz meleklerin ellerini görmüyoruz, fakat işte ben her bir kar tanesinde onların "parmak izleri"ni görüyorum! Hiçbiri birbirine benzemeyen kar çiçekleri; sanki yâr öpücükleri! Her biri eşsiz, benzersiz her biri... Melekleri göremeyen, görsün parmak izlerini!.. * Yazımı yazıyorken, yine kar yağıyor... Melekler, o güzel "el"leriyle; sanki bulutların memesinden süt sağar gibi gökten huzur sağıyor, sanki nur yağdırıyor... Ve her kar tanesi, sanki bir meleğin parmak izini andırıyor! * Daha önce de, böyle zamanlarda yazılar yazmıştım; o zamanki karları hatırlıyor musunuz? Hani üzerlerinde yuvarlanmıştınız, avucunuzda toplayıp birbirinize fırlatmış, bazılarınızsa onlardan kardan şekiller yapmıştınız... Temiz yerlere biriken karı eritip suyunu içenler, gıdalarına kar topakları karıştıranlar olmuştu. * Ben bu yazımı yazarken yine kar yağıyor... Bembeyaz, ardı arkası kesilmez ve hiçbiri birbirine benzemeyen, sayısız kar tanesi... Önce beliriyorlar, sonra savruluyorlar, ardından yere düşüp birikiyorlar. Peki, sonra? Sonrasında bir belirsizlik var. Çünkü her biri bir başka kadere sahip; kimi ayaklar altında çiğneniyor, kimi sarayların tepesine tutunuyor!.. Sonunda hepsi de eriyip yok oluyor, toprağa karışıyor! Geride ise hatıraları; yani erimeden önce,"hafızalarda bıraktıkları" kalıyor. * Karlar, insanlara benziyor!