Neden kusursuz olasın

Sayın Muammer Erkul, "Neden Kusursuz Olasın" yazınızla, o zamanlar gelişmekte olan kişiliğime hoşgörü mayası çalmıştınız. Ben bugün, bunun sayesinde insanlardan mükemmel olmalarını beklemiyorum. Düşündüklerinizi, anladıklarınızı ve sevginizi; en güzel ifadelerle ve cömertçe bizlerle paylaştığınız için sonsuz teşekkürler!.. O yazınızı da aşağıya ekliyorum... E... Mükemmelim ben! Acaba; Acaba gerçekten mükemmel miyim? Buna, bu "kişiliğe" dışından bakanlar cevap verebilir... Mükemmel miyim? *** Bence kusursuz olmana gerek yok. Hatasız olmayabilirsin... Sen, sen gibi de güzelsin; "Bu halin"le kabulümsün ve bu halin mükemmel... *** Harika bir şekilde bardak düşürebilirsin elinden... Etmen gereken telefonları unutabilir; beni, bulacağın yerde bekletebilirsin... Benzeri kusurları kasten tekrarlamadığından eminim... Elinden geldiğince düzeleceğini de biliyorum. O zaman nasıl hesaba çekebilirim ki seni; "Neden mükemmel değilsin" diye?.. *** Mükemmel olmayışının sebebini biliyorum ben. Ama söylesem mi acaba, sana?.. Peki, söylüyorum... Mükemmel değilsin, çünkü ben mükemmel değilim. Veya sen de benim kadar kusursuzsun!.. *** Hem, neden "hatasızlık" arayalım ki, söyle bana? Ben, açıkçası; mükemmel olmanın yükünü taşıyamam. Üstelik sana da bunu yükleyemem. Çünkü gerçekten kaldırılmaz bir ağırlık bu. Baş edilmez, tahammül sınırlarına sığmaz!.. *** Mükemmel olma, istemiyorum... Sadece iyi niyetli ol. Her gün "daha iyi"ye doğru bir adım at. Benim için yeter... *** Ben, senin alına hayranım, yeşiline vurgunum... Kendi üstüne sarılışına ve yavaşça açılışınaysa tutkunum. Hatta zarafetine, inceliğine bazen... Şimdi, nasıl haykırabilirim ki sana; "neden dikenlerin var" diye... ...Gülüm?