..neresindeyiz?..

Hüzün doluyum bugün... Kimsesizim, sanki fazlasıyla eksik. Kızgın güneş bile ısıtamayacak sanki içimi, üşüyorum... Bazen de alıp başımı gitmek istiyorum... Bu aralar sıkça olmaya başladı bu alıp başını gitmek istemeler... Yeni bir hayat kurma isteği... Küçük bir sahil kasabası olabilir ya da yemyeşil bir Anadolu şehri; temiz, saf kalmış, çok kirlenmemiş. Sabah işe gitmelerde ve akşam eve dönmelerde herkesle selamlaşabileceğim sıcacık bir ortam. Çünkü hayat insanlarla güzel; ama samimi, içten, temiz, haddini bilen, yürekli, seviyeli insanlarla güzel... * Yalnızım bugün. Çok kimsesizim sanki fazlasıyla eksiğim... Olsaydım şimdi bir sahil kasabasında... Sabah gün doğumunda kuş sesleriyle uyanır ve çıkardım duvarları kireç boyalı küçük bahçeme. Sabah, ılık serinliğiyle sürünürdü suratıma. Ve eşikten adımımı attığım an Tekir dolanmış olurdu bacaklarıma. Olabilseydim ben o sahil kasabasında, çıkar yürürdüm; hanımeli pembesi tüten daracık sokaklarda... Deniz, kokusuyla çekerdi beni kendine. Yürürdüm sahilde... Sabah selamlaşmam bitince doğa ile dönüşe geçerdim... Ayşe Teyze sabah ezanında salatalık, domates toplamış olurdu ve ince biberlerden. Yarın etli biber de getir teyzem, derdim ben ona; tazecik bir demet maydanoza uzanırken... Gazete alırken Ahmet Efendiden, güncel olaylardan laflardık ayaküstü. Kurtaramadık ki şu dünyayı bi'türlü, derdim... Hüseyin Amcam, fırınından yayılan mis gibi taze ekmek kokularıyla karşılardı beni. Burada sadece ekmek satılır, çünkü bu şirin kasabada her şey olması gereken yerdedir; ekmek fırında, poğaça börek pastanede, makarna bakkalda, domates köylüde... * Eve dönerim. Akşamdan kalma birkaç parça dağınıklık bulurum masada illaki... Çayı ocağa koyduğum an önce Hatice Teyzenin sesi, sonra da beraberinde taze süt ve günlük yumurta gelir. Kahvaltı için gerekli her şey hazırdır şimdi... Kahvaltı hazır, kahvaltılar hazır orda, hayallerinin olduğu yerde... Peki, sen nerdesin? Ben nerdeyim? Bizler bu hayallerin neresindeyiz?