Onlar sevgiye muhtaç!

2011 yılındayız. Suriye sınırından gelenler var çünkü arkalarında zulüm var. Kan döken, kadın kaçıran, çocuk vuran, ihtiyar ezen zalimler var! Onlar kendilerini koruyamadıkları için göç kararı almış kimseler... Sene 610. Mekkeli Müslümanlar hicret ediyorlar. Çünkü arkalarında zulüm var. Kan döken, canlara kast eden, hürriyet hakkı vermeyen zalimler var! Onlar Sevgili Peygamberimizin izniyle, her şeylerini arkada bırakarak bilmedikleri bir yere doğru gidiyorlar. Hiç bir şeysiz!.. Kendilerini neyin beklediğini bilmeden, sadece bir umudun peşinden... Onların, üzerlerindeki elbiselerinden başka hiç bir şeyleri yoktu. Yorgun, hüzünlü, çaresizdiler. Fakat onlar, Hazreti Peygamberi seven Medinelilerle buluşmuşlardı: Kendilerine misafir gözüyle bakılmış, kardeş bilinmişlerdi. Tarihte görülmemiş bu yardımlaşmada; Medineliler kardeşleri için evlerinin kapıların açtı, onlarla giyeceklerini, yiyeceklerini hatta mallarını paylaştılar... * Gazetemizde, genel yayın müdürümüzün "Meğer onlar sevgiye muhtaçmış" başlığıyla yayınlanan Hatay izlenimlerini okumuşsunuzdur. Bir ifade vardı yazıda. Belli ki Medine ashabının ahlakından pay almıştı bu sözün sahibi Cavit Bey: "Biz mülteci ifadesini kullanmıyoruz. Bu kardeşlerimiz zaten bizim akrabalarımız, yakınlarımız, en azından din kardeşlerimizdir. Niye sığınmış olsunlar ki bize... Ancak misafirimiz olurlar..." Diyordu. Tarihî önemi var Nuh Albayrak'ın bu tespitlerinin. Diyor ki: Evini-yurdunu terk etmiş, başına inanılmaz işler gelmiş, nice yakınlarını kaybetmiş insanlar... Şimdi de gurbette, akıbeti meçhul halde yaşıyorlar... Bu insanlar kolay kolay gülebilir mi?.. Ama gözlerinin içi gülüyordu hepsinin... İşte, mültecileri bile güldüren sır, Türkiye'nin konuya bakışını özetleyen o cümlelerde saklıydı aslında... Onlar meğer sevgi ve şefkate muhtaçmış...